Praktijkperikelen
4 minuten leestijd
Praktijkperikel

Ook wij kunnen ziek worden

10 reacties
Getty Images
Getty Images

Ik ben nu negen jaar medisch specialist en werk met veel plezier sinds vier jaar in een klein perifeer ziekenhuis. Daarnaast heb ik het geluk dat ik met mijn partner in ons landelijke droomhuis woon. Ik voel me compleet op mijn plek.

Ik was altijd fit en sportief, had géén medische voorgeschiedenis en géén aanvullende verzekering. Twee jaar geleden kreeg ik na een triviaal trauma hevige bandvormige rugpijn ter hoogte van Th10-11, die niet meer overging. Na twee maanden doorlopen met pijnstillers raadpleegde ik de huisarts, die lyrica voorschreef en doorverwees voor manuele therapie. Daar was, tot mijn opluchting, op slag duidelijk wat ik mankeerde. Men zou het verhelpen. Gaandeweg verergerde mijn pijn alleen maar en ik moest overstappen op zwaardere pijnstilling. Er volgden meerdere fysiotherapeuten, chiropractor, osteopaat en acupuncturist, die uiteenlopende verklaringen hadden. Mijn omgeving was verbaasd – ik sta bekend als een nuchter type – dat ik alles aangreep, ook wat niet evidencebased was.

Ik was de hoop én duizenden euro’s kwijt, en verrekte nog altijd van de pijn. Dus ging ik voor de tweede keer naar de huisarts, die naar een ‘zorgstraatje’ in een buurziekenhuis verwees (ik wilde werk en privé gescheiden houden). Ik voelde me er letterlijk en figuurlijk een nummer. Straatje was straatje, dus ik moest mijn eigen spreekuur cancelen. Het leverde niks op.

Inmiddels vier maanden verder besloot ik mijn collega’s in te lichten. Toen ging het snel. Ik bezocht meerdere interne collega’s voor onderzoek en advies, iedereen stond voor me klaar, middagpauzeafspraken incluis. Echter, er was niks officieel aangevraagd, er werd weinig officieel vastgelegd en de huisarts ontbeerde bericht. Ik voelde me de zelfbenoemde regisseur van mijn eigen kwaal, en dat vrat energie.

Na een jaar onderzoek, behandelingen en medicatie besloot ik het academisch ziekenhuis waar ik was opgeleid te contacten. Ik kende er nog wat mensen. Vóór de afspraak moest ik een lange enquête invullen over de invloed van mijn klachten op het dagelijks leven. Er volgden verschillende pijnbehandelingen zonder succes. Na afronding zou de specialist telefonisch contact opnemen. Ik wilde niet de claimende patiënt zijn waar ik zelf zo’n hekel aan heb, dus wachtte ik een paar weken af. Twee maanden verder bleek ik ‘vergeten’. Het bleek een crime om de academisch specialist zelf te spreken te krijgen, ook voor mijn huisarts. Zij verwees me uiteindelijk naar een ander specialisme in hetzelfde umc. In niets voelde ik dat ik een collega was. Wéér twee maanden wachten, wéér een inschrijfbalie (ik wás toch al ingeschreven?!), er werd een mdo toegezegd met beoordeling van mijn foto’s en men zou bellen. Na drie weken taal noch teken. Uiteindelijk zelf maar gebeld: doktersassistente vertelde dat de specialist net op zomervakantie was gegaan.

Voor enkele maanden later werd een serie van drie afspraken gepland. Ik zat met mijn partner in de wachtkamer voor de eerste afspraak, maar er kwam niemand. De baliemedewerkster wist niks en kon de desbetreffende dokter niet bereiken. Drie kwartier later kwam de dokter van de tweede afspraak ons roepen en vertelde doodleuk dat de eerste arts ziek was…

Toen ik na een jaar behandelingen gebruikmaakte van de inzagemogelijkheid in mijn onlinedossier, kwam ik erachter dat er totaal geen correspondentie over mij uitgegaan was van de specialist.

Ik ben teleurgesteld in de gezondheidszorg. Mij bekruipt het gevoel dat je aan de goden overgeleverd bent wanneer je zelf niet mee kunt denken of contact opneemt. Verder ben ik echt teleurgesteld en verbaasd over de communicatie binnen en met het academisch ziekenhuis. Wanneer ik zelf gevraagd word om een collega te zien, dan probeer ik dat direct te doen, desnoods ’s avonds.

Het enige voordeel van dit alles is, denk ik, dat ik hierdoor een betere dokter ben geworden. Ik besef nu dat ik vooroordelen had over mensen met chronische klachten. Ik voel nu wat zij doormaken. Ook de bijwerkingen van veel medicijnen die ik zelf dagelijks voorschrijf heb ik ondervonden. Als dokters hebben we vaak het gevoel dat we zelf niets ernstigs zullen krijgen, ondanks dat we de hele dag met zieke mensen werken. Daarnaast hebben we vaak de arrogantie te denken dat wanneer we geen duidelijke diagnose kunnen stellen het per definitie niet bestaat of tussen de oren zit. Maar ook wij kunnen van de ene op de andere dag ziek worden. Dan hoopt u toch ook op een behandelaar die wat compassie heeft, serieus luistert, meedenkt en bereikbaar is als je hem nodig hebt? En die een hartelijke secretaresse heeft die weet wanneer hij waar is en tussenpersoon kan zijn voor u?

Ik kan momenteel alleen maar proberen om het zelf beter te doen. En ik hoor van mijn patiënten terug dat ze dat waarderen. Dat geeft me weer meer energie uit mijn werk.

Naar aanleiding van mijn belevenissen wil ik u een aantal dingen meegeven:

•Toon oprechte interesse in uw collega’s, vraag af en toe hoe het echt met ze gaat. We zien onze maten soms vaker dan menig familielid, maar weten vaak niet wat hen werkelijk bezighoudt.

•Blijf niet zelf dokteren. Deel de regie met huisarts of specialist, dan kun je het zelf wat meer loslaten.

•Oordeel niet te snel na het lezen van de verwijsbrief of het eerste gesprek. Niemand komt voor zijn plezier naar het ziekenhuis! De mens aan de andere kant van het bureau is afhankelijk van u.

•Zeg wat u gaat doen en doe wat u zegt. Als u zegt dat u zult bellen: bel – dan – ook. Desnoods in de avond. Men wacht op u.

•Mijn ervaring is dat pijnscores onzinnig zijn. De belangrijkste vraag is of de pijn voor de patiënt draaglijk is of niet.

•En tot slot voor de inspectie: in plaats van het onder de loep nemen van kleine ziekenhuizen, kijk eens wat beter naar de wachttijden en andere basale zorgaspecten in de umc’s.

Ik wens u een goede gezondheid toe.

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
lees ook: Download dit artikel (pdf)
Praktijkperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • H.J. Groenhuijzen

    Kinder-jeugdpsychiater, Almen

    Ontluisterend verhaal. Ik kan mij niet vinden in de mening van de schrijver dat hij als collega anders behandeld zou moeten worden door collega's. Gewoon, net zo goed, zou ik zeggen. Voorts niet in de andere kant van de medaille, dat hij altijd tijd ...zou maken voor de behandeling van collega's. Ook voor ons artsen bestaan er wachtlijsten en ook wij zijn gebaat bij gezonde verhoudingen in de hulpverleningsrelatie.

  • Tai-ati Räkers

    jeugdarts, Nijmegen

    Prachtig verhaal! Hoe afschuwelijk ook dit is voor een ieder om mee te maken, het is zeer leerzaam om als dokter eens echt aan de andere kant van de tafel te zitten (afhankelijk en zoekend)... Compassie zou altijd de basis van ons handelen moeten zi...jn. Daarnaast zijn er vele manieren om chronische klachten te verlichten! Hopelijk heeft de schrijver zijn weg gevonden!

  • L.J.H. Hoeve

    huisarts, UDENHOUT

    Gelukkig heb ik een hele andere ervaring. Korte lijnen met meelevende behandelaars, en altijd bereikbaar via mobiele nummer of WhatsApp.

    Maar ga inderdaad vooral niet zelf dokteren!

  • Huisarts

    huisarts, Nederland

    Heel toevallig heb ik afgelopen week uit frustratie een bijna soort gelijk artikel geschreven over mijn eigen ervaringen als patient.
    De thema's 'schaamte voor onze zorg', 'de misplaatste arrogantie over ons zorgsysteem', 'geen enkele vorm van cont...inuiteit' en 'gebrek aan interesse voor onze patient' kwamen daar exact op dezelfde wijze in naar voren.

  • dirk

    arts, van leeuwen

    Wat een inzicht gevend tenen krommend verhaal.....
    2 banale suggesties
    1. Het hele nog steeds niet verdwenen systeem dat dokters, iha prima verzekerd, buiten het reguliere systeem tijdens lunchtijd behandeld zouden moeten worden om die arme dokt...er kosten te besparen...? Kul. Weiger dat soort behandelingen te doen of the ondergaan! Toen in een ziekenhuis waar ik werkte die regel ingevoerd werd namen de kerstpakketjes wel af want enige betaling in natura betaling werd toch als een verplichting gevoeld.
    2. In andere landen in de wereld wordt er geen rekening gedeclareerd/betaald, respectievelijk geen credit voor verrichtingen toegekend (puntensystemen) als er geen rapport ter beschikking is. Het is verbazingwekkend hoe dergelijke financiele implicaties werken (en je soms uiteraard terroriseren). Het Nederlandse systeem is erg gericht op eerst van alles uitzoeken voor er een behoorlijke verslag met conclusies komt. In een systeem waar zoveel verschillende dokters de zelfde patient helpen hoort ieder prompt zijn eigen bevindingen en suggesties te rapporteren. Dat is een van de zaken waar een electronisch dossier voor bedoeld is. De gedachte dat een uitgebreide brief met overwegingen 6 maanden later geschreven kan worden...?

  • Ellen van der Beek

    waarnemend huisarts, Woudenberg

    We zijn allemaal, behalve dokter of patient of beide, bovenal mens. En ieder mens wil, denk ik, vooral het beste van het leven maken ondanks ziekte, pijn of tegenslag. En soms is daar hulp bij nodig bv van een arts.
    Zo wil ik gezien worden en laten... wij ook onze patiënten zo zien. Inderdaad komt niemand voor zijn plezier bij de arts. Maar als mens, die hulp zoekt om het beste van zijn leven te maken, om zo goed mogelijk met ziekte of pijn om te gaan. Ik denk dat het niet ingewikkelder is dan dat. Als we zo met patiënten omgaan en afspraken nakomen denk ik dat we kwaliteit leveren.

  • Jan M Keppel Hesselink

    arts-pijnbehandelaar, Bosch en Duin

    Hier past de uitroep: OMG! Wat een goed verhaal en wat een treurigheid. Wordt als arts nooit patient, dat moge duidelijk zijn.....

  • Jose van Haastrecht

    bedrijfsarts niet praktizerend, Swifterbant

    Naar ik heb ervaren, waren nogal eens ontstane klachten arbeidsomstandigheden gerelateerd en was de samenhang met de werkplek in de maanden of jaren voorafgaande aan een spreekuurbezoek door diverse geraadpleegden in het medisch circuit gemist.
    Ik... miste in bovenstaande een bezoek aan de bedrijfsarts. Misschien alsnog doen?

  • CL van der Wijden

    Gynaecoloog , AMSTERDAM

    Echt heel treurig word ik hier van. Recent geconfronteerd met een ernstige ziekte ervaar ik dat hoofdbehandelaarschap, uitleg en terugkoppeling, empathie en betrokkenheid, en de mens als mens te behandelen(Huber), voor vele collega's nog vele stappen... te ver zijn.

  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    Zie hier onze geweldige Nederlandse gezondheidszorg, zogenaamd en volgens allerlei gezondheidszorgdeskundigen behorende tot de absolute wereldtop, in èèn A-4tje gefileerd worden tot wat zij helaas maar al te vaak is: Een ongelofelijke puinhoop!

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.