Moeilijk als het kan
Plaats een reactiePatiënte was tot januari een kwieke, zelfstandig wonende 89-jarige dame. Haar geest was jong, maar haar botten hadden onder de leeftijd te lijden gehad. Ze brak drie wervels en ging na een opname in het ziekenhuis ter revalidatie naar een verpleeghuis. Het traject verliep voorspoedig en na twee maanden zat ze als een prinses thuis in haar eigen stoel. Helaas nog wat wankel, viel ze weer en brak een pols. Haar rug deed ook weer meer pijn. Eigenlijk ging het thuis helemaal niet, ze kwam haar bed steeds minder uit, de thuiszorg kon het niet aan. Ik onderzocht haar zes weken na haar val nog eens grondig en kon geen enkele aanwijzing voor een nieuw behandelbaar lijden vinden. ‘Never change a winning team’, dacht ik en ik probeerde haar naar het revalidatietraject te verwijzen.
Voor alle huisartsen onder ons: dat mag niet, dat kunnen wij niet bepalen! Het revalidatietraject kan alleen in gang gezet worden vanuit het ziekenhuis. Dus belde ik de chirurgie. De arts-assistente gaf me vrij duidelijk aan dat zij haar niet hoefden te zien: ze was na de val beoordeeld. ‘Overleg maar met je baas.’ Deze had ik kunnen verwachten, ze mocht nog steeds niet komen. Dus belde ik met de baas. Nogmaals uitleg. Hij ging voor mij een optie regelen waar we beiden blij van werden. Dat mag gezegd: de chirurg heeft hier veel tijd in gestoken en kwam met de naam van een specialist ouderengeneeskunde, een SOG, die het revalidatie-traject regelt in het verpleeghuis in ons dorp. Ik belde haar, ze kende patiënte nog en vond het een goed plan, ze zou een plek bewaren. Maar de huisarts kan niet verwijzen, dus er moest een verwijzing komen van de geriater. Ik belde de geriater, die mij steunde en afsprak haar de volgende ochtend te zien.
Patiënte zit nu in de ambulance, gaat naar het ziekenhuis 20 kilometer verderop en vandaaruit naar de revalidatieplek in het verpleeghuis hier in het dorp.
Leuker kunnen we het niet maken, maar zou het makkelijker kunnen?
- Er zijn nog geen reacties
