Lazarus-syndroom
1 reactieHet is niet bekend of hij nog enig teken van leven gaf toen hij gevonden werd. Bewoog hij nu net nog? Ik weet het niet, zegt de man die hem vond. Dus start reanimatie, ambulance is onderweg, de buurt-aed staat al voor de deur. Politie komt aangereden, en de straat staat vol. Het ziet er niet goed uit.
Er wordt gebeld naar de huisartsenpost, of we erheen willen gaan om de situatie te beoordelen. De buren staan buiten, iedereen heeft zijn eigen verhaal. Als ik binnenkom zijn ze al 45 minuten aan het reanimeren, asystolie is er op de monitor te zien, de verpleegkundige geeft de derde shot adrenaline. Ook hierna is er een asystolie en ik geef aan dat ze kunnen stoppen.
Ik sta te praten met de politie en wil de familie erbij halen om even na te praten. Dan word ik op de schouder getikt: ‘Dokter, kom snel, er is weer ritme.’ Inderdaad is er een ritme ontstaan, regulair, 67/min, en er is output. Ik loop snel naar de familie om ze te waarschuwen dat hij toch de ambulance in gaat naar het ziekenhuis. Hij wordt ingeladen, de familie is verbaasd maar ziet het als een lichtpuntje. Ze stappen in de auto en rijden naar het ziekenhuis. Wij gaan weer terug naar de hap en gaan verder aan het werk. Het blijft in mijn hoofd spoken. Wat als deze man niet 50- maar 80+ was geweest? Hadden we hem dan in een bedje gelegd en gezegd ‘we laten hem gaan’? Wat als de ambulanceverpleegkundige niet tien extra minuten had gewacht? En de familie had ontdekt dat hij nog leefde?
‘Dokter, kom snel, er is weer ritme’
Via een informele lijn word ik op de hoogte gehouden van het verdere verloop. Het is een dorp, dus alle details worden gedeeld met alle bewoners. Na twee dagen overlijdt de man alsnog. Als hij was blijven leven en redelijk was hersteld, dan had ik hem gewoon al opgegeven terwijl het zijn tijd nog niet was. Maar als hij er als een kasplantje uitgekomen was, waren we dan niet juist te lang doorgegaan? Maar nee, hij overlijdt, de inschatting dat de situatie er heel slecht uitzag klopte uiteindelijk wel. Maar ik wacht voorlopig toch echt tien minuten extra voordat ik me zeker genoeg voel om de formulieren te gaan invullen.
Ook een anekdote insturen? Mail naar kopij@medischcontact.nl.
Lees ook
S. de Groot
huisarts, niet praktiserend, Eelderwolde
Zo vertelde een collega mij dat hij de volgende dag na het overlijden, na het kisten en het tekenen van de doodsbriefjes werd gebeld door de uitvaartverzorger: “ dokter, het lichaam voelt nog zo warm aan”!