Dokterschapsbewijs boven de wolken

‘Estimados pasajeros, necesitamos urgentemente un medico.’ Er werd in het Peruaanse vliegtuig waarmee ik vloog dus met spoed om een dokter gevraagd. En als arts ben je (tuchtrechtelijk) verplicht om hulp te verlenen, mocht je twijfelen of je wel de aangewezen persoon bent om je vinger op te steken.

De purser meldde me dat het om een 7-jarig jongetje ging met buikpijn. In het gangpad, op weg naar het patiëntje probeerde ik me koortsachtig de differentiële diagnose van acute buikpijn bij kinderen voor de geest te halen. Ik was wel bevoegd, maar was ik als oudere psychiater nog wel bekwaam? Eerst maar eens een anamnese (in mijn steenkolen-Spaans), vitale functies controleren en naar de peristaltiek luisteren.

Groot waren mijn verbazing en verontwaardiging toen ik geen toegang kreeg tot de ‘medical kit’ met onder meer stethoscoop en tensiemeter, omdat ik geen ‘medical license’ kon laten zien. Gelukkig was het jongetje tijdens het gesteggel hierover alweer opgeknapt, beleefde hij het palperen van zijn buik als kietelen en leek er in retrospectief sprake te zijn van reisziekte en ongeruste ouders.

Ondertussen is me duidelijk dat meer landen en vliegtuigmaatschappijen een bewijs van dokterschap eisen in dit soort gevallen, waarschijnlijk om aansprakelijkheidsproblemen te voorkomen. De oplossing? Ik heb een Engelstalig uittreksel uit het BIG-register aangevraagden gedownload op mijn telefoon.