Verbrande kindervoeten
Plaats een reactie
Augustus 2018, we gingen met de auto naar Italië. Onderweg in Zuid-Duitsland stopten we voor een kop koffie. De thee van onze dochter viel over haar heen, dus even koelen en vlug een nieuwe thee voor onderweg. We stapten in de auto toen onze zoon enorm begon te schreeuwen en de auto uitsprong.
Ook onze dochter stond schreeuwend naast de auto: de nieuwe thee was omgevallen over de voeten van de kinderen. Met name de voet van onze zoon was volledig verbrand en grotendeels ontveld. We tilden allebei een kind op en renden terug naar de douches om te koelen. Even later kwamen er twee ambulances aangereden.
Wat voelde dat dubbel: als falen dat ik mijn kinderen niet zelf kon helpen, maar ook fijn dat er goed voor ze gezorgd werd. Ze kregen allebei een infuus en flink wat morfine. Op de SEH zijn de wonden goed verzorgd en mochten we weer gaan. Wat nu: terug naar huis? Toch door naar Italië? We besloten tot het laatste.
Ik weet niet of dat zo’n goede beslissing is geweest, want onze zoon moest bijna elke dag naar een arts. In Italië is de zorg dan toch minder dan in Nederland en Duitsland, al is het maar omdat de gesprekken via Google Translate moesten, aangezien ze nauwelijks Engels spraken. Op een gegeven moment wilden ze een huidtransplantatie gaan uitvoeren. Dat was het moment om te overleggen met een vriendin die ook huisarts is. Via haar heb ik contact gelegd met het brandwondencentrum van het Maasstad Ziekenhuis. Dat was enorm fijn: iemand die meedenkt, de foto’s beoordeelt en zegt: ‘Zo gaan we het doen: dit weekend naar huis en maandagochtend op de poli.’ Op wat littekens na is het allemaal goed gekomen met beide kinderen. Achteraf had ik beter eerder met een collega/vriendin moeten overleggen in plaats van het zelf op te willen lossen.
Cindy van der Drift-van Winden, huisarts, Den Haag
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
