Met een gil naar de gletsjer

Juni 2009, we zijn bezig met de afdaling van de Mont Blanc. Ik hoor een gil. Met een ruk draai ik me om en zie ik Tessa stuurloos over de witte helling naar beneden glijden. Een verwoede poging om met haar pikkel tot stilstand te komen, mislukt. Steeds sneller gaat ze richting de lager gelegen gletsjer en voor ik het door heb, ontneemt een rots mij het zicht. Dit is niet goed, dit is he-le-maal niet goed! Ik ren terug naar de plek waar ik Tessa heb zien verdwijnen, maar na een halve minuut ben ik buiten adem. We zitten op 3000 meter, in de afdaling van de Mont Blanc. Het is een stralende dag, de meesten hebben de top gehaald en de sfeer is goed, bijna euforisch. Ik ren, bergop. Wat valt dat tegen zeg, sprinten met maar twee derde aan zuurstof! Ik ben genoodzaakt weer te gaan lopen. Opschieten! Misschien leeft... Denk ik dit echt? Misschien leeft ze nog?? Ik zie Christiaan naar beneden snellen. Ik probeer weer te gaan rennen en voel het branden in mijn keel. Het was toch maar vijfhonderd meter? Voor mijn gevoel ben ik al een kwartier bezig. Dan zie ik Tessa omhoog komen. Gaat het goed? Ja, het gaat goed.

We hoeven maar een minuut of tien te lopen naar de hut. Onderweg denk ik na: hoogenergetisch trauma, ABC. Ik onderzoek Tessa op een houten tafel in de eetzaal. Ze heeft een forse schuurwond over het grootste gedeelte van haar buik: ze is over stenen tot stilstand gekomen. Ziekenhuisdenken schiet door mijn hoofd. Echo. Niet voorhanden. Opname ter observatie. Het is nog minstens drie uur afdalen. Reddingshelikopter?? ‘Het valt allemaal wel mee’, zegt Tessa. Haar pols is rustig. De dokter is bezorgder dan de patiënt, maar we besluiten het te wagen. We komen veilig beneden. Zelden was ik zo opgelucht.

Jelle Struik, huisarts in opleiding, Rotterdam

Meer lezersbijdragen over artsen en sport