Geen champagne

‘Je moet je aanmelden’, zei mijn vrouw, zelf arts, terwijl ze enthousiast wees naar het bordje op de balie van de ferry die ons van Italië naar Griekenland zou brengen. ‘Ed heeft het ook een keer gedaan in een vliegtuig en die kreeg een fles champagne.’ Hoewel ik als kinderuroloog ver was afgedreven van het moederspecialisme interne geneeskunde mocht ik mij na het invullen van een A4-tje scheepsarts voor een dag noemen. We zochten een plekje op het zonnige dek. Enige uren later werd mijn naam opgeroepen en met wild kloppend hart meldde ik mij op de emergency unit. Het was er erg druk maar de patiënt was niet te zien. Naast de stuurman en het hoofd van de stewards waren er drie EHBO’ers van wie er een kennelijk – hij had oliesmeren op gezicht en overall – rechtstreeks uit de machinekamer kwam. De lucht van sensatie was net zo sterk als de zweetlucht van de olieman. Zij stonden opgewonden Grieks ratelend rond een Duitse mevrouw in bloemetjesjurk die mij een minuscuul wondje op haar bovenbeen toonde. Ze was met haar zakmes uitgeschoten bij het snijden van een watermeloen en was om een pleister komen vragen. Tot haar en mijn verbazing moest ze blijven als hoofdpersoon in deze Griekse tragedie. Ik vroeg om een pleister en plakte die op het Duitse bovenbeen.
‘Are you not going to suture it?’, vroeg de hoofdsteward verbaasd. Ik legde uit dat de wondranden prachtig aanlagen, het een klein wondje was en dat het hechten van een mogelijk geïnfecteerde wond niet verstandig zou zijn. Teleurgesteld droop de Griekse meute af. Het was duidelijk, champagne zou mij niet ten deel vallen.

Eric van der Horst, kinderuroloog