Dokter Gremlin
2 reacties
Bij Grietje stond ik direct op 1-0 achterstand toen ik haar met mevrouw aansprak. Mijn begeleider vond dat belangrijk vanwege ‘professionele distantie’ bij een verstandelijk beperkte en psychotische vrouw.
Grietje was de eerste patiënt die ik in de ggz-kliniek opnam. ‘Mevrouw Visser? Dat is mijn moeder en die woont in Zwolle’, zei ze en wilde de rest van dag niet meer met me praten. Contact verliep vaak moeizaam. Dat merkte ik doordat ze me niet meer bij mijn voornaam noemde, maar ‘beste mevrouw dokter Grimbergen’ zei. Als ik dan nog doorging op een onderwerp werd dat ‘dokter Gremlin’ en vlak voor de uitbarsting ‘GREMLIN!’
We leerden elkaar dat halfjaar beter kennen. Dat kwam van pas toen ik Grietje terugzag in mijn laatste stage. Ze was terminaal ziek. We moesten over haar levenseinde spreken. Ze had de oncoloog bij dit gespreksthema met een vaas bekogeld. Ik werd al snel ‘dokter Gremlin’ en ze stopt haar vingers in haar oren. Ik besloot het gesprek te vervolgen met Pietje Pavarotti, haar gele kanarie. Zo lukte het om afspraken te maken over haar laatste wensen.
Grietje had nog één verrassing in petto. Ze belde me de volgende dag op dat ik nu écht moest langskomen. Ik werd opgewacht door de portier, die me naar de kelder van het verpleeghuis bracht. Daar was de kerk. Grietje zat klaar voor haar bruiloft; ik bleek haar getuige te zijn. De ceremonie begon direct toen
ik binnenkwam. Ze had het me niet durven vragen uit angst dat ik nee zou zeggen. Twee dagen later raakte ze bewusteloos. Ik ging een laatste keer langs en zei hardop: ‘Dag Grietje.’ Ze deed ineens haar ogen open en maakte haar bekende grapje dat ik ooit bij onze eerste ontmoeting zo dom was geweest om haar mevrouw Visser te noemen.
Christel Grimbergen, psychiater, Amsterdam
Aliëtte Jonkers
Medisch journalist
Prachtig en ontroerend verhaal.
Nieke Halma
Arts
Tja 'professionele distantie'...
Een memorabele ervaring voor mij was een verstandelijk beperkte patiënte van middelbare leeftijd die met haar begeleider op de SEH kwam, waar ik als piepjonge coassistent heen werd gestuurd. Het werd onmiddellijk d...uidelijk dat ze het erg eng vond in het ziekenhuis en ze vroeg aan het begin van het gesprek of ze alsjeblieft bij mij op schoot mocht zitten. Natuurlijk voelde het initieel een beetje vreemd om iemand om schoot te hebben zitten die geen kind was, maar op deze manier ontdooide ze een beetje en verliep het gesprek een stuk beter dan als ik nee had gezegd uit 'professionele distantie'. En gelukkig was ze hartstikke licht