Afstappen of doorrijden?
3 reactiesBij de start van de Rabo Beach Challenge, een mountainbikewedstrijd over strand en duinen, hoorde ik het klappertanden van de man die naast me in het startvak stond. Het regende die dag en er stond een harde wind. De zee stond hoog, ondanks het lage tij. Na een kwartier kou lijden klonk het startschot. Heerlijk, we mochten bewegen en trachten weer warm te worden. Van de boulevard af ploeteren door het mulle zand en hup op de fiets. Met enkele honderden wringen langs de waterlijn terwijl het stormt, is een lastige klus. Je moet dan alle zintuigen en ellebogen inzetten om overeind te blijven en vaart te houden. Sommigen probeerden me in het water te duwen om zelf het beste stuikje strand te hebben. Af en toe kwamen de golven zo plotseling dat ik tot mijn assen in het water stond. Soms reed iemand in een diepe kuil met water en ging over de kop. Een ander kwam tot stilstand in het zuigende zand. Ik had een goede dag. Ik kon redelijk mee.
Na Noordwijkerhout weer terug met de wind tegen. Eerst een stuk door de duinen. Ik reed in een slingerende waaier en moest goed opletten dat ik niet het achterwiel van mijn voorganger raakte. Dat overkwam wel een man enkele fietslengtes voor me. Hij zeilde met een boog rechts het prikkeldraad in en kwam daar lelijk ten val. In een flits schoot het door mijn hoofd dat ik hem helpen moest. Ik ben arts. Ik heb een eed afgelegd. Als ergens wordt gevraagd of er een arts aanwezig is, in een vliegtuig of bij een manifestatie, meld ik me altijd aan. Maar hier, op dit fietspad ploeterend tegen wind en regen, was ik toch deelnemer? Ik was toch wielrenner? Ik lag niet slecht in het veld. Ik zou mijn sportvrienden verrassen met mijn plaats. Dit alles schoot in een seconde door me heen.
Ik trapte hard door en troostte me met de gedachte dat de EHBO de man wel zou oprapen. Zo’n rit brengt nu eenmaal risico’s met zich mee! Ik heb me die dag helemaal leeg getrapt en eindigde op een fraaie plaats. Ik oogstte bewondering bij mijn clubgenoten. Ik voelde me geweldig. Trots fietste ik weer naar huis.
Toch werd de blijdschap enigszins getemperd door de vraag die zich in mijn hoofd bleef herhalen: had ik niet toch moeten afstappen voor die gewonde renner? Ik troostte me met de gedachte dat een andere wielrennende arts in zo’n situatie precies hetzelfde zou hebben gehandeld als ik. Toch?
René Kropman, uroloog, Den Haag
Heeft u ook een opmerkelijk sportverhaal?
Stuur uw bijdrage naar redactie@medischcontact.nl.
Meer lezersbijdragen in Artsen en sport
Alma Schudel
, Zwolle
Als verpleegkundige, staat als hoogst in mijn vaandel , hulp bieden.
Dat de prioriteit van deze dr. voor een plekje op de ranglijst belangrijker is dan een onfortuinlijke collega is erg!
Nog erger is , dat hij veronderstelt dat andere wielrennende ... artsen hetzelfde gedaan zouden hebben!
Ik blijf goede hoop houden dat deze mijnheer een uitzondering is!
P.W. Blankevoort
Huisarts, WILLEMSTAD CURAÇAO
Als je dan toch niet als eerste aankomt is het een goede smoes om te verklaren waarom je niet nummer 1! bent geworden, bovendien is het meer dan ethisch verantwoord als je afstapt. De kans op urologisch trauma is natuurlijk gering en de EHBO-ers en a...ndere artsen zijn juist bij dit soort evenementen ruimschoots aanwezig. De Clubgenoten zullen met des te meer respect het resultaat bewonderen van HUN uroloog die even afstapte om te kijken of er geen EHBO verleend hoefde te worden om vervolgens kei hard door te trappen om de hulp verlenende instanties snel en adequaat te informeren over de toestand van de prikkeldraad/val verwondingen.
W. van Bork
adviserend geneeskundige, OEGSTGEEST
Geen twijfel over. Ik zou stoppen. Niet omdat ik zo'n vreselijk ethische dokter ben maar op het moment dat iemand in nood zit en jij kunt helpen moet je dat doen. Dat ben je verplicht aan je beroep. Naast persoonlijk motieven is de wet daar overigen...s helder over. Wanneer het slachtoffer er achter zou komen dat je daar als dokter langs bent gefietst zonder af te stappen ben je tuchtrechtelijk aan te spreken. Het feit dat je geen spullen bij je hebt doet daar niets aan af. Je kunt iemand geruststellen omdat je kennis hebt van letsels en dat is volgens de tuchtrechter voldoende om te voldoen aan je artsenplicht.
Ik wil in deze de uitspraak inzake een forensische collega in herinnering brengen. Deze volstond met het bellen van 112 nadat er geconstateerd was dat er, gezien de aard van het letsel als gevolg van een verkeersongeval, geen levensreddende interventies meer kon plaats vinden. De collega reed daarop door maar door toeval kwam de familie van de jongen daar achter. De tuchtrechter vond die handelwijze verwijtbaar en kwam uiteindelijk tot een veroordeling.
Dat kan zich in deze situatie ook voor doen. Nu is het onwaarschijnlijk dat iemand die in het prikkeldraad hangt er achter komt dat er een dokter langs fietst. Je moet in een degelijk situatie als dokter dus een eigen afweging maken. Mijn leidraad is helder. Handelen daar waar mogelijk en het eigen belang op de achtergrond.