Oorlogstrauma’s

Gevlucht uit een conflictgebied in Afrika, waarbij de oorlogstrauma’s van de hele familie meereisden, met een blijvend verkillend effect op het leven in de veilige Achterhoek. Blowen leek wat te helpen tegen zijn nachtmerries, herinneringen, het geschreeuw thuis, en de pure verveling van geen zinvolle dagbesteding en geen enkel netwerk. Maar het leidde in de loop der jaren ook tot een cannabinoïd-hyperemesis-syndroom: nauwelijks te stoppen braken bij minimale hoeveelheden wiet. Daardoor at hij steeds minder, want de wiet laten staan was wel erg lastig. Het eten werd een obsessie, of beter gezegd: niet eten werd de norm. Ondervoed, levend op Red Bull, alcohol en een paar crackertjes kwam hij op de detox. Hij hield het daar snel voor gezien vanwege zijn slaapproblemen.

Toen de gemeente de Wmo-indicatie rond had, kon hij snel geplaatst worden in een fijn huis. Het warme bad daar, met 24/7 veilige mensen en een luisterend oor, o wat gunden we het hem. Wat het in de praktijk voor Mo deed, overtrof zelfs de stoutste verwachtingen: hij begon voorzichtig weer te eten, maakte contact met de staf, had een lach op zijn gezicht, en vertelde nog nooit zo gelukkig geweest te zijn.

Maar het bericht van zijn verhuizing kwam in mijn vakantie. De maandag dat ik terugkwam, sprak ik pas met mijn collega. Net niet op tijd. Mo was het weekend daarvoor plots overleden, na twee weken genieten van de beste tijd van zijn leven.

Joanneke van der Nagel, psychiater/opleider, Tactus verslavingszorg, Enschede