Net te laat?
Plaats een reactieLang geleden toog ik op weg als jonge onervaren huisarts. Op weg naar mijn tweede geplande euthanasie.
Een jonge vrouw, 27 jaar, uitgezaaid cervixcarcinoom, helse pijnen, dito emoties, jonge dochter, jonge moeder ook. Grieks drama.
Ze wilde niet meer en overtuigde mij – en de geraadpleegde SCEN-arts – om euthanasie te verrichten. De apotheker voelde intuïtief aan dat de situatie inderdaad zeer dramatisch was. Zij overhandigde mij uiterst behoedzaam de werkelijk loodzwaar aanvoelende zak met euthanatica.
Alles leek langzaam te gaan. Het starten van de auto, wegrijden, de rit naar de vrouw. Mijn gedachtegang. Ik vermoed dat ik hyperventileerde, ik zweette en dat terwijl die ochtend zo aangenaam verliep. Plotseling werd ik gebeld. Ik schrok op uit mijn loodzware overpeinzingen en nam aan. De assistente leek ook zeer langzaam te praten: mevrouw is zojuist overleden.
Ik belde aan, moeder in tranen, dochter op haar kamer. Patiënte op bed: broodmager, bleek, dood met zowaar een glimlach. Ik was net te laat.
Frans van Horne, huisarts, Nijmegen
Lezersverhalen over Tijd- Er zijn nog geen reacties
