Lezersverhaal: Met stomheid geslagen

lezersverhalen over HOOP

Soms is hoop slechts tijdelijk, zoals tijdens mijn eerste uitzending als tropenarts naar Oost-Timor in 2000. Samen met mijn Colombiaanse collega ondersteunden we de lokale staf van het naburig ziekenhuisje. Op een weekenddag word ik geroepen vanwege een niet vorderende ontsluiting bij een in partu zijnde jonge vrouw. Een vacuümextractie volgt. Helaas heeft de pasgeborene een zeer slechte apgar-score, en ondanks langdurige resuscitatie krijgen we de hartslag niet boven de 40 slagen per minuut. Onze hoop vervliegt op deze Pinksterdag, en omdat een spontane ademhaling uitblijft en onherstelbare cerebrale schade zeer waarschijnlijk is, staken we de reanimatiepoging. We bekommeren ons om de zojuist bevallen vrouw en na enige tijd leggen we het levenloze lichaampje in haar armen. Tot onze grote verbazing blijkt er toch ademhaling en hartactie op gang te zijn gekomen. Mogelijk komt het door deze katholieke feestdag, maar we zijn met stomheid geslagen. We geven de baby alle mogelijke beschikbare steun en enige uren later ligt de pasgeborene zelfs aan de borst. Hoop op leven! De volgende twee dagen blijkt dat de hoop toch niet reëel is. De hersenbeschadiging is van dien aard dat we definitief afscheid moeten nemen van dit prille leven. Het mocht niet zo zijn.

Rob Sijbers, tropenarts, Leersum