Elk kwartier een piepje
1 reactieMijn eerste baantje, anios chirurgie, op die ene plek die zo gewild was in een gerenommeerd ziekenhuis. Ik was jong en vond het ge-wel-dig.
De 50-uursdiensten waarin ik nauwelijks mijn bed zag, waren de leukste. In de 90 uur die ik per week werkte, deed ik veel ervaring op.
Hoe trots was ik als ik na een nachtdienst in plaats van naar bed, naar de ok ging om zelf een liesbreuk te mogen opereren. Ik deed alles ‘voor later’, om maar in de gratie te komen voor een opleidingsplek. Tijd om me druk te maken over arbeidstijden had ik niet.
Toen kwam er een onderzoek naar efficiëntie in het werk. Daarvoor huurde de maatschap Chirurgie een bureau in dat gespecialiseerd was in tijdsregistraties. Een hele dag werd ik gevolgd door een onderzoeker. Elk kwartier ging er een piepje en noteerde hij de activiteit waar ik op dat moment mee bezig was. Zo kon het gebeuren dat ik een enorm dilemma voelde doordat ik eigenlijk niet weg kon bij een patiënt met acute buik op de Spoedeisende Hulp, maar tegelijkertijd zo snel mogelijk naar de afdeling moest voor een patiënt in shock. Ik was er al een paar keer voor geseind. Ik calculeerde dat ik minstens een kwartier kwijt zou zijn om helemaal naar boven, naar afdeling 20 en terug te gaan en besloot nog snel de buikoverzichtsfoto’s af te wachten. Dan kon ik beneden het beleid doorgeven en vervolgens snel naar boven gaan. Ik liep de koffiekamer binnen om aan het SEH-personeel te vragen hoe lang het nog ging duren. Onder het lopen nipte ik snel, onrustig wachtend, aan een glaasje water. Op dat moment was er weer een kwartier voorbij. Er klonk een piepje en de onderzoeker registreerde: ‘Neemt pauze.’
Ingrid Henssen-van Hees, arts maatschappij en gezondheid, Beek
Peter Muitjens
Revalidatiearts, Sint Odilienberg
Dag Ingrid, jouw verhaal lezende dacht ik: “dit heb ik ook meegemaakt...”. Tot ik jouw naam zag en besefte dat we als ANIOS-collegae in het zelfde ziekenhuis achtervolgd werden door mensen met het piepjesbord.
Sindsdien is mijn geloof in tijdsregis...traties nooit meer boven het nulpunt uitgekomen en heb ik er nooit meer aan meegewerkt.