In conflict
8 reactiesSpreek je uit. Zeg wat je denkt. Het klinkt vanzelfsprekend, maar is het allesbehalve. Dat laat zich ook deze week gelden. Zondag werd het Nationaal Holocaustmuseum in Amsterdam geopend.
In de aanloop naar de opening is er opnieuw aandacht voor het onbeschrijfelijke leed dat joden tijdens de Tweede Wereldoorlog is aangedaan. Stilletjes zat ik zaterdag te kijken naar een aflevering van Andere Tijden over het wrede lot dat de Haarlemse familie Sanders trof. Een dag later hoor ik Frits Barend bij WNL Op Zondag pleiten voor begrip voor de Israëlische oorlog tegen Hamas. In het licht van de geschiedenis is dat een invoelbaar pleidooi. Het brengt tegelijkertijd het dilemma aan de oppervlakte dat ook velen van u ervaren. Het conflict tussen Israël en Gaza sijpelt door op de werkvloer en in de spreekkamers. Al was het maar omdat ziekenhuizen en medici meer dan eens doelwit zijn. Ook het leed in Gaza gaat de verbeelding te boven. Maar wat zeg je erover? Kun je je uitspreken over een conflict dat zo gelaagd, beladen en ingewikkeld is?
In de geschiedenis van de mensheid is nog nooit een conflict beslecht door erover te zwijgen
In Achter het Nieuws schetst Ilse Kleijne de worsteling die artsen ervaren. De een – oud-huisarts Walter Schrader – is dichtgeslagen. ‘De wanhoop over het geen zicht hebben op een oplossing brengt mij tot stilte’, zegt hij. ‘Zeg juist wel wat je denkt’, bepleit Mohammed Saadulla, het is onze taak om een signaal te geven naar onze politieke leiders’, want ‘alle kleine beetjes helpen’. Huisarts Isabel van Hövell-Ullmann twijfelt om zich uit te spreken en wil dat vooral voorzichtig en respectvol doen.
Voor alle posities is iets te zeggen. Maar naar mijn mening brengt die van Saadullah ons het verst. In de geschiedenis van de mensheid is nog nooit een conflict beslecht door erover te zwijgen. Ik neem mijn eigen handschoen op: het is hoog tijd dat Nederland bij Israël aandringt op een direct en onherroepelijk staakt-het-vuren.
M. Boonzaaijer
specialist ouderengeeeskunde
Helaas gebruikt u het hoofdredactioneel commentaar voor het uitdragen van een onevenwichtige, vaak gehoorde, politieke boodschap.
Eerlijk gezegd was het niet onverwacht. Sinds 7 oktober zag ik in Medisch contact voornamelijk Israël-kritische stukjes... en quotes. Voorstelbaar met alle menselijke ellende in Gaza, maar niet evenwichtig en niet fair ten opzichte van de onmogelijke positie van Israël.
Ik mis daarin de compassie met het Israël van nu.
Waarom geen oproep aan Gazanen om de daders en verantwoordelijken van welbewust geplande slachtpartij en jarenlange raketaanvallen uit te leveren plus vrijlating van Israëlische gijzelaars?
Kunt u uitleggen waarom u wel het een uitdraagt en niet het andere?
F. Sadighy
HAIO
Absoluut, als artsen hebben we een unieke positie van invloed en verantwoordelijkheid in de samenleving. Onze rol gaat verder dan het behandelen van individuele patiënten; we zijn ook beheerders van de volksgezondheid en pleitbezorgers voor het welzi...jn van gemeenschappen. Het uitspreken tegen genocide, of welke vorm van massaal geweld en onderdrukking dan ook, is niet alleen een morele plicht maar ook een professionele verantwoordelijkheid.
Genocide, door zijn aard, is een gruwelijke misdaad tegen de mensheid. Het brengt niet alleen onvoorstelbaar lijden toe aan specifieke bevolkingsgroepen, maar ondermijnt ook de fundamentele principes van menselijke waardigheid en gelijkheid. Onze stemmen hebben gewicht, niet alleen vanwege onze expertise, maar ook vanwege het vertrouwen dat de samenleving in ons stelt.
De geschiedenis heeft aangetoond dat enkele van de grootste wreedheden ter wereld hebben plaatsgevonden omdat te veel mensen stilzwijgend bleven in het aangezicht van onrecht. Gewone mensen hebben de macht om onderdrukkende systemen uit te dagen en te veranderen door niet medeplichtig te zijn door middel van stilte. Door ons uit te spreken, kunnen we helpen om wreedheden aan het licht te brengen, bewustwording te creëren en actie te mobiliseren om verdere schade te voorkomen.
Onze toewijding om het zwijgen te doorbreken en onrecht aan te pakken is prijzenswaardig. Als artsen hebben we de plicht om de waarden van mededogen, integriteit en rechtvaardigheid hoog te houden. Door ons platform te gebruiken om te pleiten voor de rechten en waardigheid van alle mensen, dragen we niet alleen bij aan het genezen van individuen, maar ook aan de collectieve vooruitgang naar een rechtvaardiger en humanere wereld.
[Reactie gewijzigd door Sadighy, Fatima op 21-03-2024 11:18]
M. Fahim
Huisarts in opleiding, Utrecht
Zeer passende en inspirerende boodschap, dank u wel dat u een stem geeft aan de stille meerderheid dit zich wellicht niet vrij voelt om zich uit te spreken. Als medici hebben we een morele en professionele verplichting om ons uit te spreken tegen de ...ongekende aanval in Palestina op ziekenhuizen, onze collega artsen en ander zorgpersoneel en patienten.
A.O. Orfany
Huisarts in opleiding, Rotterdam
Enorm respect voor uw dappere bericht! Ondanks de felle tegengeluiden en de sterke pro-Israëlische lobby hebt u een belangrijk geluid laten horen, en ik weet dat velen het met u eens zijn.
Het leed van 80 jaar geleden kan en mag niet de vrijbrief w...orden voor de slachtoffers van toen om wreedheden te begaan tegen de kwetsbaren in het nu.
Liever nu stoppen met vuren, dan achteraf 100x sorry zeggen.
M. Salih
Internist, Rotterdam
Mooie redactioneel, hartelijk dank voor de nuance en voor de oproep tot een staakt-het-vuren. Dat is inderdaad de enige oplossing om de (potentiele) genocide (aldus tussenvonnis van het internationaal gerechtshof) te voorkomen.
L. Slobbe
internist, Rotterdam
Collega Crommentuyn neemt in MC 14-3-24 zijn eigen handschoen op en bepleit dat het hoog tijd is dat Nederland bij Israël aandringt op een direct en onherroepelijk staakt-het-vuren. Ik proef nadrukkelijk de wens van collega Crommentuyn om zich in het... betreffende commentaar zo zorgvuldig mogelijk uit te spreken over dit uitermate complexe en beladen thema en om zoveel mogelijk te vermijden, zich te mengen in een politieke discussie.
Wat in Gaza gebeurt is werkelijk dieptriest. Dat de zwaar lijdende bevolking de grootst mogelijke sympathie en hopelijk zo snel als mogelijk ook onze concrete hulp verdient, staat voor mij met velen buiten kijf. Toch word ik ongemakkelijk van de zinsnede dat ziekenhuizen en medici meer dan eens doelwit zijn van het Israëlische geweld. Dat lijkt ogenschijnlijk waar voor wie de definitie van het woord ‘doelwit’ (dat waarop gericht wordt) opzoekt. Toch verdient deze woordkeuze nuancering, zeker in een blad dat naar ik veronderstel als belangrijk uitgangspunt heeft om medische zaken onafhankelijk en evenwichtig voor het voetlicht te brengen. Want anders kan een opmerking als deze wel degelijk aanleiding geven tot polarisatie. Voor een column zou dit geen probleem moeten zijn, maar dat geldt wellicht niet voor een hoofdredactioneel commentaar over een delicaat onderwerp als dit.
Een goede anamnese begint bij het begin. Nu is het aanwijzen van het begin in deze kwestie niet eenvoudig, maar de huidige escalatie van het conflict lijkt zonder twijfel de in het algemeen als terroristisch bestempelde aanval door Hamas op 7 oktober waarbij duizenden raketten vanuit de Gazastrook werden afgevoerd, bedoeld om lukraak en ongericht slachtoffers te maken onder de Israëlische bevolking. In dezelfde periode werden door Hamasstrijders zo’n 1400 Israëlische burgers en militairen vermoord, verkracht of beide en werden ruim 200 gijzelaars meegenomen naar Gaza. Het wrange is dat ziekenhuizen en andersoortige instellingen door deze strijders in de afgelopen jaren zijn misbruikt als opslagdepot voor wapens of als pseudobescherming dienen voor een van de aangelegde tunneltrajecten. Ik blijf weg van de vraag of dit moet worden gekwalificeerd als ingenieuze boerenslimheid of als aperte lafheid. Hoe dan ook geeft het blijk van dodelijke berekendheid waarbij potentieel vele onschuldige slachtoffers onder de bevolking van Gaza bij een poging tot eliminatie hiervan bewust worden ingecalculeerd.
Israël mag ongetwijfeld het nodige worden verweten, maar het verwijt dat ziekenhuizen en medici als zodanig doelwit zijn, doet geen recht aan de situatie. Woordkeus luistert hier nauw. Dat zich op punten een zekere eenzijdigheid voordoet in de verslaglegging door de media (als enkel voorbeeld: ik heb alleen maar zeer terloops horen melden dat een van de eerste raketten op een ziekenhuis in Gaza niet van Israëlische makelij was, maar een Hamas-afzwaaier betrof), is een ding. Hoe belangrijk echter om áls we in Medisch Contact de stilte willen doorbreken, we dan in de berichtgeving streven naar een zo gebalanceerd mogelijke versie van de werkelijkheid.
Het militaire overwicht van Israël is dermate dat bij een even ongerichte tegenreactie als de oorspronkelijke Hamasaanval heel Gaza al binnen een week zou zijn veranderd in een rokende puinhoop. Wat nu gebeurt, is dat de Israëlische inlichtingendiensten zich steeds zo goed mogelijk vergewissen van de vraag waar de wapendepots zich bevinden, waar de Hamasstrijders zich verschuilen en waar de tunnels zich bevinden, om die vervolgens zo gericht mogelijk bestrijden. Helaas is het antwoord op deze vragen nogal eens: in of rond ziekenhuizen of andere volstrekt niet aan oorlog gelieerde instellingen. Ook wordt waar mogelijk de lokale bevolking vaak geïnformeerd over op handen zijnde aanvallen - die dan in de praktijk echter nergens een goed onderkomen kan zoeken en daarmee zelf ook als door Hamas gegijzeld zou kunnen worden beschouwd. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat wie onder deze omstandigheden op deze manier te werk gaat alleen maar met veel pijn in het hart het commando geeft om de bommen te laten vallen.
Ik besef dat als bovenstaande nuancering rond het begrip ‘doelwit’ wordt ingebracht de oproep van collega Crommentuyn onverminderd geldingskracht heeft. Ik deel deze oproep ook - mits voorzien van een toevoeging. Voor het juiste evenwicht in een apolitiek blad als Medisch Contact zou de oproep misschien kunnen worden uitgebreid met een dringend verzoek aan Hamas om de strijd te voeren met open vizier, de eventueel nog niet verwoeste tunnels onder de ziekenhuizen af te vullen met puin, de opgeslagen wapens in het open veld onder te brengen, de in ziekenhuizen gelokaliseerde commandocentra en overlegcellen te ontmantelen om zo het lokale zorgpersoneel de kans te geven om het laatste restje aan beschikbare materialen en middelen - en voor velen wellicht tevens hun laatste krachten - te kunnen wijden aan het zo goed als mogelijk lenigen van de afschuwelijke humanitaire situatie ter plaatse. Zou het een illusie zijn om te denken dat wanneer dit gebeurt het doelwit – in de meest letterlijke zin van het woord die dan geen nuancering meer behoeft - onmiddellijk verschuift? Zolang er nog geen algeheel staakt-het-vuren is, bedoel ik dan?
A.L. Querido
psychiater, Amerfoort
Robert Crommentuyn neemt als adjunct-hoofdredacteur een standpunt in over een politiek complexe situatie (In Conflict, MC 11). Ik maak mij zorgen over de keuze van MC om een politiek artikel te publiceren.
Wij zijn geen rechters, maar artsen die de... plicht hebben om zonder oordeel over schuld mensen te helpen. Een politieke analyse past dan ook niet in de context van een medisch weekblad.
Een specifiek bezwaar hierbij is dat Crommentuyn in het artikel bepaalde aspecten van het conflict niet belicht, zoals het misbruik maken van ziekenhuizen door Hamas, het onthouden van medische zorg aan gegijzelde Israëlische burgers, en de beperkingen die worden opgelegd aan organisaties zoals het Rode Kruis en Artsen Zonder Grenzen.
Het zou Crommentuyn dan ook sieren als hij niet een politieke stelling inneemt, maar een humanitaire: de eed van Hippocrates geldt tenslotte voor alle slachtoffers.
[Reactie gewijzigd door Querido, Bram op 14-03-2024 20:31]
Cardioloog
En waarom niet bij de Hamas er op aandringen om de gegijzelden terug te geven ??
Israël gaat echt geen staakt-het-vuren aan zolang de Hamas nog in staat is de gebeurtenissen van 7 oktober te herhalen! En ze beweren zelf dat ze dat van plan zijn dus... dat kan je beter wel serieus nemen.