Gefrituurde gewoontes

‘In een Limburgs verpleeghuis kun je de mensen hun frietje zuurvlees niet afpakken.’ Niet een uitspraak die ik verwacht van een voorvechter van het invoeren van plantaardig voedsel als de norm in ziekenhuizen. Al helemaal niet als je leest dat de orthopedisch chirurg die zo fraai op onze cover prijkt ooit meevoer met de activistische milieubeweging Sea Shepherd en ook deel uitmaakt van Extinction Rebellion (zie het zomerportret). Maar daardoor extra intrigerend.

Patrick Deckers en de door hem opgerichte Caring Doctors beseffen dat ingesleten voedselpatronen niet een-twee-drie veranderen. Daar kan ik over meepraten. Sinds een paar jaar zorg ik met een aanpassing van mijn dieet dat de glycering van mijn erytrocyten binnen de perken blijft. Als je gek bent op de Italiaanse en Aziatische keuken en ook al van jongs af aan geniet van een frietje na een voetbalwedstrijd, is dat geen sinecure. Een toekomstbeeld met vaatproblemen en de wetenschap dat het alternatief dagelijkse medicatie is, hielp me de ommezwaai te maken. Niet te extreem, want dan leek het me beter vol te houden. En dat bleek te kloppen. Mijn nieuwe eetgewoontes zijn inmiddels ingebakken.

Een toekomstbeeld met vaatproblemen hielp me de ommezwaai te maken

Deckers ziet een donker toekomstbeeld: ‘We zullen elkaar de kop inslaan voor voedsel of water.’ Dat is voor hem reden om zich vol in te zetten met Caring Doctors. Maar wel op een wetenschappelijke manier waarbij vlees niet helemaal in de ban gaat. En met het besef dat voor de omslag die nodig is, er een systeemverandering moet komen. Dat inzicht pleit voor hem. Gedragsverandering is nu eenmaal enorm moeilijk, en niet het belangrijkste deel van de geneeskundestudie, als ik goed ben geïnformeerd.

Ook nu nog eet ik af en toe een frietje zuurvlees. En als er een volgende keer een geheel plantaardige variant voorhanden is, dan neem ik die. Met dank aan Deckers.

medisch contact

nummer 31/32