Continuïteit

Over een paar dagen mag u weer gaan stemmen. Met de nadruk op wéér. Het is immers nauwelijks meer dan twee jaar na de vorige verkiezingen. En ik ben even de tel kwijt over het aantal formaties dat we voor onze kiezen hebben gekregen. Zoals al vaker gezegd: we hebben in Nederland inmiddels te maken met Italiaanse toestanden.

Dat dat voor een land niet goed is, heb ik van nabij meegemaakt. Van begin 2002 tot augustus 2006 was ik vice-voorzitter van de LHV en in die hoedanigheid nauw betrokken bij ‘het Haagse’. Dat we in die periode te maken zouden krijgen met vier ministers had niemand van tevoren kunnen verzinnen en toch was het zo: achtereenvolgens waren dat de ministers Borst, Bomhoff, De Geus (interim) en Hoogervorst. Gedurende de eerste anderhalf jaar van die periode was ons land min of meer stuurloos. Besluiten werden niet genomen of aangehouden, beleid werd niet gemaakt of niet ministerieel gesteund.

De toon van het verkiezingsdebat in deze weken stemt mij niet erg optimistisch. Er staat immers meer op het spel dan wie de grootste wordt, wie met wie wel of niet wil regeren en welke blokkades er liggen. Het is hoog tijd dat de dames en heren politici hun verantwoordelijkheid nemen, niet alleen nú maar ook voor de komende jaren. Je hoeft geen groot denker te zijn om vast te stellen dat een lange periode van stabiel en consistent beleid nodig is om op veel gebieden een goede toekomst voor alle mensen in ons land te waarborgen.

In deze verkiezingsspecial van MC veel aandacht voor één van de grootste onderwerpen bij deze verkiezingen: de zorg. Naast onder andere achtergrondverhalen en interviews hebben we bij ruim 1200 collega’s gepeild op wie zij gaan stemmen en hoe zij denken over de grote thema’s in de zorg.

Uit alles blijkt uw betrokkenheid bij de zorg, uit alles blijkt uw bereidheid om mee te denken over die zorg, uit alles blijkt dat u hart hebt voor de man of vrouw, de jongen of het meisje bij wie u aan het bed staat, die u in uw spreekkamer ziet of die u opereert. Dat continuïteit daarbij cruciaal is begrijpen wij als artsen heel goed. Nu de politici nog.