Wiens handen aan het bed?

Op 19 mei was ik aanwezig bij het verkiezingsdebat van de Landelijke Huisartsen Vereniging. Vertegenwoordigers van maar liefst acht politieke partijen debatteerden daar over de problemen in de gezondheidssector en probeerden elkaar en de luisteraars in de zaal te overtuigen van het feit dat hun oplossing toch echt de enige juiste was. Wat mij betreft zijn ze daar alle acht niet in geslaagd. Wat me vooral opviel was het gemak waarmee volstrekt onhaalbare en onrealistische oplossingen werden gepresenteerd.

Een goed voorbeeld hiervan was de oplossing waarmee Fleur Agema van de PVV kwam: er moeten gewoon tienduizend meer handen aan het bed komen. Hallo Fleur! Waar wil je die handen vandaan halen? Hier in Nederland zijn ze nu al niet te vinden en omdat de PVV een immigratiestop voorstaat, is het niet mogelijk goede werknemers uit het buitenland te halen. Zelfs áls de PVV de immigratiestop laat vallen, dan komen verpleegkundigen uit het buitenland nog niet naar Nederland. Door de sfeer die door de PVV rond buitenlanders is geschapen, willen ze niet meer.

De arbeidsmarkt voor verpleegkundigen in Nederland is een vechtmarkt. Ziekenhuizen proberen, soms openlijk maar meestal in het geniep, verpleegkundigen bij elkaar weg te lokken. En als het nu al niet lukt om voldoende verpleegkundigen te vinden, hoe moet dat dan gaan in de toekomst? De vergrijzing zorgt alleen maar voor meer zorgvragenden en minder zorgbiedenden.

De constatering dat er tienduizend extra handen aan het bed moeten komen klinkt als een oplossing, maar is niet meer dan een vaststelling van het probleem. Het is een schijnoplossing die we kunnen missen als kiespijn. Net als de PVV trouwens.

Ik begrijp best dat het verkiezingstijd is en dat politieke partijen willen scoren met een ferm standpunt over de gezondheidszorg. Maar het zou fijn zijn als die standpunten doordacht zijn en een houdbaarheidsheidsdatum hebben die later ligt dan 9 juni 2010.

Aysel Erbudak, voorzitter raad van bestuur Slotervaartziekenhuis

Rubriek Veldwerk