Verwerken - Jos van Bemmel

VELDWERK - DE HUISARTS

Hij is midden zestig en lijdt aan twee soorten kanker. Operaties, bestralingen, hormonen en chemotherapie. Levensverwachting? Tja… Mijnheer wil zijn bloeddruk laten meten en een verdacht huidplekje laten zien. Aan de kanker met uitzaaiingen maakt hij weinig woorden vuil. Hij is geen prater, meer een denker en bovenal een vermijder. Weinig ingang voor eventuele existentiële problematiek. 'Hoe kijkt hij werkelijk naar de toekomst?', vraag ik me af. 'Slaapt u goed?', zoek ik naar een ingang.

'Redelijk, alleen die rare dromen, een soort nachtmerries.' 'Vertel eens', spoor ik hem aan. 'Het is steeds dezelfde droom. Ik ben aan het dwalen door alle straten waar ik ooit gewoond heb. Maar ik mag niet linksaf, alleen maar naar rechts. Na een paar nachten ga ik toch links en kom ik aan bij het huis waar ik geboren ben. Ik ga naar binnen. Alle meubels zijn bedekt met zwarte lakens. De nacht erop droom ik hetzelfde. Er staan nu ook schedels en urnen in de woonkamer. Zoals alle nachten schrik ik badend in het zweet wakker. In mijn laatste droom sta ik zonder zoektocht vooraf direct in de kamer met de urnen. Ik ben niet meer bang. Wel word ik wakker, maar voel me rustig. Raar hè?', sluit hij zijn verhaal af.

Ik voel me Jozef, de droomuitlegger van de farao. Zo moeilijk is dat niet: een verhaal over leven, dood en acceptatie. 'U verwerkt het in uw slaap, niet overdag. Niks mis mee', beëindig ik mijn duiding. Hij knikt en overpeinst mijn woorden. 'Maar mijn hondje is pas ook overleden', hoor ik hem zeggen. Ik glimlach, me er pijnlijk van bewust dat mijn droomuitleg nu nog te confronterend is. Mooi vak hoor.

Jos van Bemmel