Verenso!
5 reactiesHet gaat niet goed in verpleeghuisland. Het aplomb waarmee de beroepsvereniging naar buiten kwam met de ongelukkige nieuwe naam van ‘specialist ouderengeneeskunde’ komt onvermijdelijk een beetje geforceerd over. Allemaal erg menselijk, onhandig en vergeeflijk.
Maar wie na het horen van de nieuwe naam voor de beroepsvereniging nog altijd blijft denken in termen van vergeving, die heeft in enigerlei opzicht hulp nodig. Wat vindt u van Verenso? Hebt u dezelfde associatie als ik? Namelijk die van een verlaten industrieterrein waar deze trieste naam nog net te lezen is op de gevel van een op instorten staande fabriek voor kartonnen emballage-artikelen uit 1963? Met een dergelijke op duffe dorheid draaiende pr-machine kun je zelfs de reputatie van het astronautenvak of het popsterrendom te gronde richten.
Nou geloof ik niet dat we met zo’n slecht aanbod aan nieuwe aiossen zitten door dit gehannes met namen. De oorzaak ligt, denk ik, ook niet in de nieuw opgetuigde opleiding waarbinnen assistenten een veel gevarieerder, veeleisender en doordachter programma wordt geboden dan we ooit hadden. Er is op dit moment gewoon een artsentekort en dat voelen wij als eersten.
Toen ik in 1982 solliciteerde was ik één van de 72 kandidaten. En dat kwam niet omdat de naam van het vak toen zo glorieus was, maar door een artsenoverschot. Inmiddels heeft het huidige artsentekort een vervelend gevolg. Veel buitenlandse artsen uit Irak, Afghanistan, Iran, Bulgarije, Rusland, Italië, Frankrijk, Cuba en Duitsland zakken wegens taalproblemen van uiteenlopende ernst langzaam door allerlei lagen van intramurale geneeskunde omlaag naar het verpleeghuis. Klaar ben je.
Ik heb persoonlijk ervaren hoe een Italiaanse en een Duitse collega die uitermate plaatselijke vorm van terughoudendheid die de geneeskunde in onze verpleeghuizen kenmerkt, niet dan met heel veel moeite, bijsturing, twistgesprekken en verwijten zeer geleidelijk leerden te accepteren en later zelf in praktijk te brengen.
Beiden zeiden aan het eind van hun opleiding dat ze in eigen land in de gevangenis zouden eindigen als ze daar werkten zoals wij dat hier doen. Vooral die twee hebben mij duidelijk gemaakt dat het voor niet-Europeanen uiteindelijk geen doen is om er goed in te raken. Artsen met een slecht begrip van de Nederlandse taal en cultuur horen niet thuis in het verpleeghuis, net zomin als artsen met een intentietremor in de chirurgie.
Dat we er qua naam niet uitkomen, komt doordat we voor zo veel uiteenlopende problemen opdraaien in het verpleeghuis. Iedereen die om lichamelijke, geestelijke of maatschappelijke redenen niet naar huis kan, maar ook niet in het ziekenhuis mag blijven, die gaat naar het verpleeghuis.
Daar vind je traumaslachtoffers met hersenletsel, chronische HIV-patiënten, dementen, dakloze psychiatrische patiënten, ouderen met een nieuwe heup, terminaal zieken, Parkinsonpatiënten, recent gereanimeerden, mensen met moeizaam genezende wonden volgend op ingrepen of trauma, CVA-slachtoffers, mensen in het eindstadium van COPD of hartfalen en een enkele multipele-scleroselijder.
Ze zijn niet allemaal oud, terminaal, jong, chronisch, ongeneeslijk, middelbaar, dement, revaliderend of alleen maar logerend. Ze zijn wel allemaal ingewikkeld. Het gaat om een breed scala aan problemen die je kunt zien als de onvermijdelijke spaanders die het gevolg zijn van het grootscheepse geneeskundige hakken dat plaatsvindt in de ziekenhuizen.
De wisselende terughoudendheid in medisch-technisch opzicht waarmee dit bonte gezelschap tegemoet wordt getreden door verpleeghuisartsen, is de afgelopen veertig jaar gegroeid tot een benaderingswijze die leerbaar blijkt en die mensen een enorme hoeveelheid ellende bespaart. De naam zal me een zorg zijn, maar het behouden van deze vaardigheid lijkt mij een bijzondere missie, waarvoor op dit moment helaas weinig jongere collega’s kiezen.
Bert Keizer is verpleeghuisarts
PDF van dit artikel
Harry Wauter
, Brunssum
Dankzij collega Keizer is de nieuwe naam van onze vereniging van specialisten in de ouderengeneeskunde, Verenso, pregnant aan medisch Nederland gepresenteerd.
Ik heb de afgelopen drie jaar als NVVA-lid en als HVRC-lid bijna alle vergaderingen en bes...lissingen over de naamgeving van het specialisme ouderengeneeskunde en de vereniging Verenso meegemaakt. Ook zat ik in de klankbordgroep. Collega Keizer was daar niet. Als hij wat meer moeite had gedaan en bijvoorbeeld eens op de website van de NVVA het filmpje over de naamgeving had bekeken, dan had hij kunnen weten, wat er allemaal bij komt kijken om een nieuwe verenigingsnaam, een nieuw beeldmerk en een nieuwe domeinnaam te bedenken. In dit lastige en moeizame proces is de top van onze vereniging zorgvuldig en met engelengeduld te werk gegaan.
Het verbaast mij dat collega Keizer, die twee academische opleidingen heeft voltooid, zulke ongenuanceerde uitspraken durft te doen over onze nieuwe naam. Het is jammer dat hij – om in SOEP-termen te spreken – bij de S van subjectief is blijven steken. Hij heeft geen moeite gedaan om objectief naar het hele proces te kijken, is daardoor niet tot een goede evaluatie gekomen en is vervolgens met een verkeerd plan voor de dag gekomen.
Met respect en waardering voor collega Draijer en onze bestuurder mevrouw Weeder heb ik het proces rond de nieuwe naam van nabij gevolgd. Ik was er getuige van dat alle beslissingen met overweldigende meerderheid van en met acclamatie door de aanwezige NVVA-leden zijn goedgekeurd.
Gelukkig herkende ik in het tweede deel van de column van collega
Keizer zijn warmte voor het mooie vak ouderengeneeskunde. Dat maakt het weer een beetje goed. Die liefde voor ons vak deel ik met hem.
Brunssum
Harry Wauters, specialist ouderengeneeskunde
Anneke van Strien-van Merkestein,specialist ouderengeneeskunde
Graag wil ik reageren op twee recente columns in uw blad. De eerste is die van kinderarts Paul Brand (MC 26/2009: 1162) waarin hij terecht schrijft dat hij 140.000 euro een redelijk maximumsalaris vindt voor een medisch specialist. Als specialist ou...derengeneeskunde moet ik hier erg om lachen, want ons maximumsalaris is maar 75.000 euro en voor functies met veel management is dat 90.000 euro.
En dit (relatief!) matige salaris, Bert Keizer, die het tekort aan verpleeghuisartsen betreurt (MC 29-30/2009: 1284), is nu juist een van de belangrijke redenen waarom zo weinig jonge Nederlandse artsen voor ons uitdagende vak kiezen.
De artsen die werkzaam zijn als specialisten ouderengeneeskunde verdienen beter: een betere PR, een betere plaats in de medische basisopleiding maar ook een beter salaris conform de salarissen van andere medisch specialisten in loondienst.
A. van Strien-van Merkestein
, ZOETERMEER
Wederom een uitstekende collumn van Collega Bert Keizer. Ik ben het zeer met hem eens dat wij een fantastisch en uitdagend vak hebben met vele uitdagingen. En om dit vak goed uit te oefenen is inderdaad een goede kennis van de Nederlanse taal en cult...uur heel erg gewenst. Je kunt het las buitenlandse arts wel leren maar dat kost veel meer tijd en nog veel meer energie. Echter ik denk dat Bert Keizer een belangrijke reden vergeet waarom zo weinig Nederlandse artsen kiezen voor dit uitdagende vak en dat is de (uiteraard relatief!!) matige belonning. Als ik recent lees dat kinderarts Paul Brand 140.000 euro een terecht maximum salaris vind voor medisch specialisten dan moet ik als specialist ouderen geneeskunde erg lachen. Ons maximum salaris is niet meer dan 75.000 euro en voor een functie met heel veel management kan dat oplopen tot 90.000 euro. Maar dan houdt het toch echt op.
Dit verschil kan volgens mij niet worden verklaard door de verschillen in werklast of werkdruk dus moet de conclusie wel zijn: Ik heb voor het arme deel van de geneeskunde gekozen en je zal wel gek zijn of heel erg gemotiveerd om als jonge arts voor dit mooie del van de geneeskunde te kiezen.
Anneke van Strien van Merkestein,
Specialist ouderen geneeskunde
F. Oostervink
, LEIDERDORP
Subliem!
H. Valstar
, 'S-GRAVENHAGE
Bert Keizer is specialist ouderengeneeskunde !!