To kill or not to kill…
Veldwerk: de huisarts
1 reactieEuthanasie bij zwaar psychisch lijden. Ik vind het een duivels dilemma. Ik denk aan Lieke. Ze was nog maar 8 en vond de wereld niks. Later volgden verschillende suïcidepogingen. Tijdens elk consult vroeg ze me om euthanasie. Zo jong. ‘U voelt niet wat ik van binnen voel.’
Hordes psychiaters en opnames. Ik kende haar vanaf haar geboorte. Een lieve, mooie, slimme jongedame. Haar leven beëindigen met een drankje of infuus? Ik kon het niet. De Levenseindekliniek ook niet. Toen kreeg ze kanker. Ik dacht: wat fijn voor haar, nu gaat eindelijk haar wens in vervulling. Niet dus: ze wilde chemotherapie, bestraling en vond in die fase een lieve partner. Eindelijk gelukkig.
Ik kon het niet. Zo’n zachtaardig meisje
Of Francien. Ze had ‘in het leven’ gezeten. Een zwaar bekraste ziel. En nog meer krassen door automutilatie. Psychiaters. Geen eigenwaarde, geen toekomstperspectief. Frequent op de praktijk met haar euthanasiewens. Ik kon het niet. Zo’n zachtaardig, vriendelijk, kwetsbaar meisje. De Levenseindekliniek wist haar met succes te overtuigen andere keuzes te maken binnen de hulpverlening. Het gaat nu wat beter met haar.
Of Johan, midden 80. Drie keer getrouwd geweest. Drie keer een begrafenis. En twee van zijn kinderen zijn er ook niet meer. Alleen een nicht komt nog op bezoek. De rest is dood, gebrouilleerd of woont ver weg. Keer op keer zit hij – een sterke, grote kerel – op het spreekuur met zijn euthanasiewens. Eenzaam, achtergelaten. Ik begrijp zijn wens, maar doodmaken…? De Levenseindekliniek kon het ook niet. Het gaat gelukkig wat beter met hem, sinds hij – dankzij de inzet van vrijwilligers – op gezette tijden bezoek krijgt. Ik heb sterk het gevoel dat het zomaar had gekund dat ze er alle drie niet meer waren geweest. Wat is wijsheid?
MRA van der Tuin
Aios huisartsgeneeskunde, Amersfoort
Euthanasie bij zwaar psychisch lijden schrijft collega van Bemmel over, bovenstaande voorbeelden van patiënten zijn uit het leven gegrepen. Bekraste zielen, eenzaamheids problematiek, een laag zelfbeeld of verlatingsangst, vele van deze thema's zulle...n u bekend in de oren klinken als iemand met bovenstaand verzoek op uw spreekuur komt. Maar wat is nou precies zwaar psychisch lijden? Bij een ziekte als kanker lijkt de ondraaglijkheid vaak beter invoelbaar te zijn. voor artsen. Bij zwaar psychisch lijden zou je je mogen afvragen of de patiënt überhaupt in staat is om een bekwame beslissing te nemen over dit soort wensen. Zijn alle interventies en behandelopties al wel geprobeerd? Wil iemand met dat soort klachten echt dood, of is er toch eerder sprake van tijdelijke problematiek waarbij de patiënt een doodswens heeft? Uit eigen ervaring weet ik dat het vaak ook dit laatste zou kunnen zijn.
Om aan een euthanasie verzoek te voldoen bij mensen met zwaar psychisch lijden zal voor veel artsen waarschijnlijk tegenstrijdig blijven voelen. Voldoe je daarmee aan de hulpvraag van de patiënt of komt ons principe van "goed doen en niet schaden" daarmee in het geding? Ik hoop niet dat het poeder van de Coöperatie Laatste Wil een oplossing voor deze groep gaat vormen