Blogs & columns
Veldwerk

Hoera voor de arts-assistent

4 reacties

Eens in de zoveel tijd ben ik weer eens helemaal gelukkig dat ik staflid en geen arts-assistent meer ben. De ‘regeldingetjes’ zijn namelijk veel arbeidsintensiever dan een weldenkend mens zou vermoeden. De eenvoudige constatering ‘dan doen we die MRI donderdag wel’ leidt niet tot een klusje dat met één telefoontje geregeld is.

We hebben het hier over een keten van mensen die individueel tot een wijziging van routine moeten worden verleid. Als je er goed in bent kom je met ‘dienst en wederdienst’, een vrolijke smoel, knipperende oogleden en soms een zak drop een heel eind. Ik had er meestal ook wel lol in, maar kon me opwinden als een staflid wel heel gemakkelijk een ok-wijziging voorstelde die tot een zee aan regelklusjes leidde. Paar regels in dezen: oog nimmer vermoeid (zonnebank), wees gepast enthousiast (juichen bij de opdracht tot het doen van een boorgat om 9 uur ’s avonds imponeert als pathologisch) en vooral niet zuchten. Niemand houdt van zuchten.

'Regeldingetjes' zijn erg arbeidsintensief

En nu ben ik staflid. Als ik een ok wil invoegen of verplaatsen, regelt – de goden zijn geprezen – de arts-assistent het. Mits deze zich aan de hierboven gestelde regels houdt, probeer ik ook altijd begripvol te zijn voor de implicaties van mijn opdracht. Het valt me wel op dat, gemiddeld genomen, de meisjes onder de arts-assistenten zich wat verantwoordelijker voelen voor deze taken dan de jongens. Binnen ons vak is bij de beoordeling van arts-assistenten nog weleens een punt van kritiek dat ‘we haar nauwelijks op de ok zien’. Nee, vind je het gek. Ze is druk met haar netwerk, is aan het knipogen op de radiologie of haalt koffie voor een intensivecareverpleegkundige. Om de zaakjes die je zelf niet voor elkaar maakt toch in orde te krijgen. Ook wat waard. Nog helemaal niet zo makkelijk hoor, dokter worden. En voor hen die nu half snikkend denken ‘ja, zij begrijpt mij, zo is het ook precies’: er gloort licht aan de horizon: op een dag ben je staflid.

Lees meer van Carmen Vleggeert-Lankamp

Veldwerk
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Mitchell Windsma

    AIGT in opleiding, Groningen

    De arts-assistent in kwestie mist OK tijd (met andere woorden, waardevolle opleidingstijd) omdat ze koffie haalt voor haar collega’s terwijl zij knipogen uitdeelt op een andere afdeling. Dit is al kwalijk genoeg, maar wat het helemaal absurd maakt, i...s dat deze situatie als bewonderingswaardig en gewenst wordt beschreven door de columnist.

    Het is de vraag hoe wij onze nieuwe generatie dokters willen opleiden. Als zelfstandige, kritische, waardevolle en bovenal gewaardeerde onderdelen van het team? Of als “jongens en meisjes” die alle ongewenste taken oplossen ten koste van hun eigen ontwikkeling en opleiding, terwijl ze immer enthousiast en dankbaar moeten zijn voor deze taken?

    Ik hoop van harte niet dat het gros van de stafleden de arts-assistent op deze manier beschouwt.

  • Céline

    psychiater, Deventer

    Ik sluit me helemaal bij Anne Marije Buiter aan!

  • joris beks

    huisarts, Nelson Bay, Australie

    "oog nimmer vermoeid (zonnebank)"
    Zonnebank kan/mag een dokter anno 2019 echt niet meer adviseren.

  • Anne-Marije Buiter

    Arts-assistent Longziekten & Tuberculose, Meerstad

    “Regel het maar”
    Een heel herkenbare column, menig arts-assistent zal zijn of haar werkzaamheden hierin herkennen. Aanvankelijk begon de toon vrij hoopgevend; het leek alsof het tijd is voor verandering (hoera)! Maar nee, in de laatste drie zinnen g...ebeurt het tegenovergestelde: slik het systeem en bereik het summum, word er onderdeel van! Het lijkt alsof de column volledig haar eigen punt mist.
    Dus die jaren van frustratie, mopperij, snikkerij zijn juist bedoeld om het jouw arts-assistenten ook weer zo te laten vergaan(?) Waar gaat het hier nou mis dan? Zorgen we er op deze manier voor dat we een goede selectie kunnen maken van geschikt materiaal om als staflid te eindigen?
    En diegenen die de regelarij maar niet lekker onder de knie krijgen en daardoor geen tijd overhouden voor vakinhoudelijke tijdsbesteding, wordt een cursus “timemanagement”, “grenzen bewaken” of “assertiviteit” aangeboden, want knielen zullen we...
    Niet gek dus dat er steeds meer AIOS hun opleiding stoppen omdat ze totaal gedemotiveerd zijn door het aantal (oneigenlijke) ballen dat ze in de lucht moeten houden; beeldvorming verplaatsen naar een jouw gewenst tijdstip (vaak een godsonmogelijke taak), uitgebreide administratieve handelingen, koffie halen, en de gehele dag lief, empatisch, begripvol, fit blijven, en dat allemaal naast de wezenlijk belangrijke ballen: een kundige, goede collega worden, liefhebbende partner en vriend(in) blijven, energieke en gezellige moeder/vader zijn...

    Een gemiste kans wat mij betreft.

    “Verandering; laten we dat regelen!”

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.