De vraag - Vera van Veen

Ze kijkt me aan alsof ze water ziet branden en de stilte die volgt is oorverdovend. Het is mijn eerste weekenddienst sinds ik ben afgestudeerd en de visite langs alle niet-chirurgische patiënten neemt veel tijd in beslag. Nog niet veel ervaring met cardio, dus voel ik me extra nerveus voor deze afdeling.
De gestelde vraag blijft in de lucht hangen, de blik van de verpleegkundige is meewarig en de leerling-verpleegkundige bijt op zijn lip, schijnbaar om lachen in te houden.

Ik richt me weer op de patiënt, rechtop in bed zittend. Een 52-jarige, goedlachse dame, opgenomen met decompensatio cordis. Haar ogen twinkelen als ze kijkt naar het verschrikte gezicht van de verpleegkundige en ze knipoogt naar de leerling voordat ze zich, met een brede glimlach, naar me omdraait.

‘Nee dokter, ik heb geen last van dikke voeten.’

Ze slaat de gele ziekenhuisdeken weg en haalt haar schouders op als ze me wit weg ziet trekken.
‘Om precies te zijn, al tien jaar niet meer, dok.’

Mijn hakkelend uitgesproken verontschuldiging wordt weggewuifd, maar de woorden ‘dubbele onderbeenamputatie’ kijken me spottend aan vanonder het kopje ‘Voorgeschiedenis’ in de status. De status die ik, een halfuur daarvoor, nog heb doorgenomen.

Maar de woorden kwamen pas tot leven op het moment van het stellen van de vraag, of, misschien eerlijker, het openslaan van de deken. Want de woorden in de status zijn een samenvatting, niet alleen van een medische historie maar op een bepaalde manier ook van een leven.

Iets wat een dubbele onderbeenamputatie en een domme, domme vraag mij hebben geleerd.

Vera van Veen