‘Wat heb je nodig?’

Mijn leidinggevende stelt me deze vraag nadat ik heb aangegeven dat het niet zo lekker gaat. In mijn hoofd ga ik koortsachtig de opties na: ‘Een sabbatical’ – nee, ik werk hier net zes weken; ‘een mute-button’; ‘een gin-tonic’? Mijn frontale cortex grijpt net op tijd in.

Ik kijk mijn leidinggevende weer aan en geef eerlijk toe dat ik het niet weet. Dat lijkt me op zichzelf al een probleem. We maken een plan en twee weken later zit ik bij de bedrijfsarts. Weer komt die vraag: wat heb je nodig? En opnieuw zit ik met mijn mond vol tanden.

Teleurgesteld moet ik de conclusie trekken dat ik, ondanks mijn jarenlange opleiding, eigenlijk geen idee heb wat ik nodig heb om goed te functioneren. Toen ik als coassistent de werkvloer betrad ging het niet om wat ik nodig had, maar vooral om wat ik moest doen om mijn leerdoelen te halen. Genoeg patiënten zien, zélf feedback vragen, professioneel gedrag en natuurlijk je altijd voorstellen. Als aios werd dit patroon naadloos voortgezet. Gezien de schaarse opleidingsplekken was ik allang blij dat ik in opleiding was gekomen. Ik vroeg mezelf vooral af wat ik allemaal moest doen; om te leren, om het vol te houden, en om straks klaar te zijn voor de moeilijke banenmarkt. Zo betrad ik de arbeidsmarkt met enorme motivatie en een koffer aan medische competenties. Goed getraind om te helpen, niet in staat om hulp te vragen.

Tot het moment kwam dat ik niets meer kon doen. Het blijkt heel verhelderend om zo’n periode door te maken. Inmiddels ben ik hersteld, maar ik stel mezelf nu heel andere vragen. Wat heb ik nodig om dit werk te blijven doen? Wíl ik dit werk blijven doen? Welke eigenschappen van mijzelf moet ik rekening mee houden? Waar ligt mijn grens en hoe kan ik dat bespreekbaar maken? Niet alleen de vragen maar ook de antwoorden op deze vragen worden langzamerhand duidelijk. De laatste keer dat ik de bedrijfsarts sprak, kon ik haar als afsluiting dit stukje sturen. Een uitlaatklep voor creatieve energie, dát heb ik nou echt nodig om het vol te houden.