Respect - Christianne Ong

Ik maak lange dagen, maar ondanks dat blijft het een prachtig specialisme en een geweldig ziekenhuis in een fantastische stad. De volgende ervaring leert dat ook de patiënt hierbij natuurlijk een belangrijke rol speelt.

Het is één van mijn eerste diensten en ik word gebeld door de A&E-department.

‘We have a veterinarian here. She cut herself while she was operating and we were wondering whether you could take a look at the wound please?’

De A&E department is een gigantische afdeling met ongeveer 36 kamers, inclusief vier reanimatiekamers en nog een anesthesiekamer voor de repositie van verplaatste fracturen. Er werkt een indrukwekkend aantal mensen: verpleegkundigen, nurse practitioners, foundation year 1 & 2 doctors, senior house officers, junior & senior registrars en consultants. Gelukkig draagt iedereen een enigszins andere kleur scrubs, zodat de functies onderscheiden blijven.

Ik loop naar beneden in mijn orthopod scrubs. Als de elektrische deuren voor mij opengaan, komt een chaotisch geroezemoes mij tegemoet. Het is middag en druk. Patiënten die gezien zijn, liggen op bedjes in de gang te wachten voor transport naar de afdeling. De wachtkamer zit vol mensen die net getriageerd zijn met bloedneuzen, hoofdwonden, met bloed doordrenkte verbanden om hun vingers of hun gedeformeerde pols. Het doet mij soms denken aan een rampgebied dat is overspoeld met slachtoffers. Het is indrukwekkend. En het werk dat de werknemers in A&E verzetten is nog indrukwekkender.

Als het zo druk is als nu krijg ik natuurlijk niet altijd gedegen verwijzingen. Het kortste telefoontje was: ‘I have a neck of femur fracture lying here, bloods, chest X-rays and ecg have been done and look alright at first sight. I am really sorry, but I have not been able to properly assess the patient because I need to run to resus now.’ Ik vergeef het ze, want het werk dat ze verzetten is gigantisch, gemiddeld 330 patiënten per dag.

Ik waad door de chaos in A&E en vind mijn dierenarts in een cubicle; een niet afgesloten ruimte die enigszins van de buitenwereld kan worden gescheiden door een gordijntje. Ik treed binnen en sluit het gordijntje. Het zicht op de hectiek is verdwenen, maar ik blijf het horen.

Voor mij zit een dierenarts, een veterinarian, die hooguit 7 jaren ouder is dan ik, gok ik. In haar schoot ligt het met bloed besmeurde gaas over haar duim. Naast haar zit haar vriend of haar echtgenoot die ongeveer even oud is. In Nederland heb ik normaliter geen ‘natuurlijk overwicht’ met mijn jonge, Aziatische uiterlijk en mijn lengte van 1,60 m.

Na de anamnese verwijder ik het gaas en werp een blik op de wond. Het is weer een verwijzing van een nurse practiticioner die waarschijnlijk vijf patiënten tegelijk deed. De wond is diep, maar klein en de extensor- en abductiefunctie van haar duim zijn intact.

Na een grondige inspectie (die mij verder geruststelt) en reiniging van de wond sluit ik voorzichtig met een hechting. Ik schrijf antibiotica voor en vertel haar het bekende verhaal. Aan het einde van mijn preekje bedankt ze me hartelijk voor mijn hulp en vraagt voorzichtig en beleefd, maar toch enigszins dwingend of ze écht niet kan werken met deze wond.

Ik ben deze assertiviteit gewend van Nederlandse patiënten, maar nog voordat ik het haar nogmaals afraad, heeft haar echtgenoot al het heft in handen genomen. Met een zachte, lieflijke, maar duidelijke toon zegt hij: ‘Sweatheart, how can you ask such a thing? The doctor here just told you that you need to take it easy for the next few days. If the doctor says so, you need to listen to her.’

Als een bestraft kind zit deze dierenarts voor me en zwijgt verder in alle talen. Ik ben stomverbaasd en kan bijna niet geloven wat er zich net voor mijn ogen afspeelde. Zo’n wending van een gesprek was ik niet gewend. Ik ben inmiddels ongeveer 40 diensten verder, maar tot op de dag van vandaag is dit toch een moment dat me altijd bij zal blijven.

Christianne Ong