Pastoor

‘Hij is erg ziek, de pastoor zal komen en hij komt vrijdag naar huis.’ De meest recente aantekening in het dossier van een van mijn patiënten. Een samenvatting van de woorden van zijn echtgenote. Mijn collega had een visite afgesproken in de week dat ik weer terug zou zijn van mijn vakantie, de maandag na die vrijdag.

Ik las de aantekeningen in het dossier om te zien wat de indicatie voor deze visite was. Ik schrok ervan. Twee dagen voor mijn vakantie was ik nog bij hem langs geweest. Hij had net het gesprek met de longarts gehad: longkanker. We waren er allebei al bang voor geweest bij zijn klachten. Hoewel dit slecht nieuws was, was hij nog in een uitstekende conditie. We hadden gesproken over de lastige tijd die voor hen lag. Een tijd met onzekerheden en het maken van keuzes. Wat zal het beloop zijn? Wel of niet behandelen? Ook dat er geen spoed was om die beslissingen te nemen. Voor- en nadelen bespreken, dat zouden we doen, eventueel met mijn collega, of anders na mijn vakantie.

En nu moest de pastoor al komen; hij kwam thuis om te sterven. Het kan echt snel gaan met longkanker. Dacht ik.

Goede reden om inderdaad direct bij hem langs te gaan. Eens zien hoe de vlag erbij hangt, wat hij nodig heeft, hoe hij eraan toe is. Goede casus ook om samen met onze huisarts in opleiding naar toe te gaan.

Wat verrast opende zijn vrouw de deur. Zij had mij nog niet verwacht. Ik zou toch pas volgende week komen, hadden we afgesproken. Welkom desalniettemin, prettig dat ik er was.

Achter haar aan kwam hij de kamer binnenlopen. Brede glimlach, twinkeling in de ogen. Net gedoucht. Goede conditie. Zoals we elkaar de laatste keer gezien hadden. Ik deelde non-verbaal mijn verbazing over zijn goede conditie met onze huisarts in opleiding.

Ziek was hij zeker geweest. Flink ziek zelfs. Longontsteking. Een ruime week na zijn eerste chemokuur. Hij wist er zelf maar weinig van. De antibiotica hadden echter vrij vlot hun werk gedaan en hij mocht sneller dan gedacht al naar huis. Hij voelde zich goed.

De pastoor was ook geweest. Voor de zalving van de zieken. Het had hem veel steun gegeven. Nu wachtte hij op de volgende chemokuur. Hij keek er met vertrouwen naar uit. Hij verdroeg de eerste kuur goed.

Ik had de komst van de pastoor met sterven geassocieerd, zoals ik zijn diagnose aan een kort ziekbed had gekoppeld.

Mijn interpretatie van een paar samenvattende woorden in een dossier; ik was op het verkeerde been gezet. Gelukkig maar. Er is nog tijd.

PS: Patiënt en zijn vrouw gaven toestemming voor plaatsing van deze blog