Onderbuikgevoel

Als er een vaste definitie was geweest van een stroef beginnend gesprek dan zou de onze er volledig aan voldoen. Een week geleden ben je bij mijn collega’s van de huisartsenpost geweest in verband met buikpijn rechtsonder in je buik. Een appendicitis stond in de differentiaaldiagnose, maar je CRP was volstrekt normaal. Bovendien was het anamnestisch nou ook weer niet zo typisch. Zij adviseerden je om een dag later naar je eigen huisarts te gaan. Een dag werd op eigen initiatief een week.

Je zat tegenover me en zei redelijk stoïcijns een blindedarmontsteking te hebben. Je had immers al een week pijn rechtsonder in je buik en je voelde je koortsig. Je had het niet gemeten, maar met vlagen had je je warm gevoeld. Eerlijk is eerlijk. Ik voelde een zekere weerstand bij mezelf opkomen. Waarom heb je voor deze delay gezorgd als je ervan overtuigd bent dat je een blindedarmontsteking hebt, vroeg ik mij in stilte af. 

Om de hulpvraag te verhelderen en mijn eigen weerstand te verbloemen, vroeg ik je wat je van mij wilde weten. Je keek me quasi geïrriteerd aan. Het was toch wel duidelijk wat ik voor je kon doen? Er moest iets gebeuren aan die blindedarmontsteking. Een wederzijdse diepe zucht later, startten we de anamnese. Je had inderdaad al anderhalve week intermitterend pijn rechtsonder in je buik. Zonder andere anamnestisch relevante bijdragende informatie. Ik onderzocht je. Je had geen koorts. Je overige parameters waren volstrekt normaal. En bij het onderzoek van je buik maakte je alles behalve een (acuut) pijnlijdende indruk. Oké, rechtsonder was wat gevoelig. Maar bij het loslaten was er niks aan de hand. Met een glimlach vertelde je me geen last te hebben van ‘loslaatpijn’. Je kwam geheel zelfstandig van de onderzoeksbank af. Bij gebrek aan een CRP-POCT en gezien de duur van de klacht, vroeg ik bloedonderzoek bij je aan. Uiteraard met het vangnet direct aan de bel te trekken bij acute verslechtering.      

Mijn collega kreeg jouw bloeduitslagen twee dagen later en nodigde je uit op het spreekuur. Toch even een fysieke controle gezien een CRP van 128. Je vroeg telefonisch of dit daadwerkelijk nodig was. Je voelde je immers weer kiplekker. Mijn collega kende je niet en wilde je graag zelf onderzoeken. Het CRP werd herhaald (48) en het lichamelijk onderzoek leverde inderdaad geen bijzonderheden op. Er werd je, met instructies, een prettig weekend gewenst.

Op de maandag belde ik je om te vragen hoe het was gegaan naar aanleiding van de terugkoppeling van mijn collega. Het ging weer slechter. Je vroeg me wederom stoïcijns wanneer er iets gedaan werd aan je blindedarmontsteking. Ik nodigde je uit op het spreekuur voor een her-herbeoordeling en een CRP-test vooraf. Je stond normaal op uit je stoel toen ik je binnenriep. Echter loog je CRP er niet om: 144. Bovendien was dit keer McBurney bijna in persoon aanwijsbaar op je buik. Ik belde de chirurg om gelijk even mee te kijken, gezien mijn verdenking op een appendicitis. Bij een verhaal dat reeds twee weken ‘sudderde’. Ik hoorde de chirurg nog net niet zuchten: ‘Daar heb je weer zo’n huisarts die een patiënt verdenkt van een appendicitis en een geprikkelde buik. Bijna net zo waarschijnlijk als die subileus die niet bestaat.’ Echter volledig politiek correct werd ik te woord gestaan en de patiënt mocht direct komen. 

Een dag later belde ik je. Je nam op vanuit het ziekenhuis. Je kreeg intraveneus antibiotica vanwege een appendicitis met abcesvorming. Je voelde je goed en mogelijk mocht je zelfs met orale antibiotica naar huis. We lachten samen als een boer met kiespijn over het beloop van jouw ‘casus’. Maar in plaats van een verwijtend gesprek, stelde je me de vraag wanneer je weer aan het werk mocht. Je blijft een intrigerende man. Zowel in klachtenpresentatie als in hulpvraag. Jij en je blinde darm gedragen zich niet volgens het boekje. Maar ik steek ook de hand in eigen boezem. Dit beloop en onze gesprekken waren ook niet helemaal volgens het boekje. De volgende keer zal ik op jouw (rechter)onderbuikgevoel vertrouwen.