Net beesten
Plaats een reactieHet lijkt wel de normaalste zaak van de wereld. Je hoort, ziet, leest vrijwel dagelijks iets over grensoverschrijdend gedrag. Van de muziekindustrie, de politiek, de sportwereld tot de gezondheidszorg en alles daar tussenin. Helaas is ook het bedrijf waaraan ik verbonden ben in het verleden niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Het blijkt eens te meer dat de mens een zoogdier is en we ons kunnen gedragen als beesten. Hoewel die nog vredelievender met elkaar om kunnen gaan dan wij. Ondersteunende cijfers spreken van 1,6 miljoen slachtoffers van (niet fysiek) seksueel misbruik per jaar. Dat is 11 procent van de bevolking!1 Wat is er aan de hand?
Het maakt dat ik haast paranoïde mijn spreekuur doorloop. Niet te verklaren jeuk? Het zal toch niet dat je je tien keer per dag doucht, omdat je je vies voelt door de ongewenste gedragingen jegens jou? Obstipatie niet door een tekort aan vezelrijke voeding, maar door seksueel misbruik (in het verleden)? Drugsgebruik niet om gewoon eens te proberen, maar om vooral niet meer te denken aan die (ene) vervelende gebeurtenis(sen)? Die soa echt door het ‘stoere’ verhaal dat je me vertelt of stiekem toch een pijnlijk voorval? Deze lijst is onuitputtelijk. En bovendien verdrietigmakend.
Zo wil ik mijn spreekuur niet benaderen. Gelukkig ben ik niet paranoïde aangelegd, maar deze berichtgeving heeft mijn onderbuikgevoel wel versterkt. Om vervolgens al schrijvende resoluut tot de conclusie te komen dat ik behoorlijk faal met mijn onderbuikgevoel. Bij kloppende cijfers zou ik namelijk niet schuld- of doelbewust een heleboel slachtoffers, verdachten en daders pijnlijk over het hoofd zien. Waar ik dat bij klinisch niet relevante galstenen niet erg vind, kan ik hier met mijn hoofd niet bij. Is er geen gouden standaard voor deze (onderliggende) diagnose?
Stiekem is die er wel. Het slachtoffer, diens omgeving of de dader die spreekt. Maar ook hierbij is de positief en negatief voorspellende waarde niet 100 procent. Zijn de media dan wel de juiste spreekbuis? Moeten mensen publiekelijk aan een schandpaal worden genageld (nog voordat het bewezen is)? In sommige gevallen wordt er krampachtig vastgehouden aan de privacywetgeving, maar roddels belanden zonder scrupules op de voorpagina. Het is al pijnlijk genoeg voor de slachtoffers, maar ook voor de verdachten (en vlak niet uit diens familie). Een uitgebreide kop in de krant maakt dit niet beter. Een verspreking of verschrijving is zo gedaan. Zo schreef ik in voorgaande zin in eerste instantie ‘daders’ in plaats van ‘verdachten’. Juridisch volstrekt onjuist, maar zo makkelijk kan het erin sluipen en voor waarheid worden aangenomen.
Iedereen heeft recht op zorg. Ook de grootste boef. Het dan maar onbespreekbaar laten? Alsjeblieft niet. Zonder fundament van enig wetenschappelijk bewijs verwacht ik dan slechts een toename van lichamelijk onverklaarbare klachten. Bovendien lost zwijgen niks op. In mijn spreekkamer zitten vier begrenzende muren die niet meeluisteren of be-/veroordelen. Slachtoffers, omgeving, daders: spreek. Ik zal luisteren, kijken en zo nodig (be)handelen.
Voetnoot
Lees ook- Er zijn nog geen reacties