Blogs & columns
Blog

It’s a man’s world

Plaats een reactie

Sinds ik uit de schoolbanken ben gekomen, verkeer ik in een mannenwereld. Eerlijk is eerlijk. Eigenlijk ook al daarvoor. Ik gedij nou eenmaal beter tussen het testosteron. Zonder aan stereotypering of vooroordelen te doen, maar het mannelijk geslacht communiceert over het algemeen wel zo prettig: concreet, direct en met een vleugje botheid.

Mijn studietijd met ruim 70 procent vrouwen was dan ook even wennen. De nabesprekingen na een simulatiepatiënt waren intensief. In mijn ogen had dat weinig met empathie te maken – wat ik wel belangrijk vind. Je ging op zoek naar het diepste van je ziel. En liefst nog dieper. Onder leiding van veelal een vrouw en vergezeld door vooral vrouwelijke medestudenten. Het was leerzaam, maar ik kon er de kriebels van krijgen.

Na mijn studententijd kroop ik gauw terug in mijn comfortzone en kwam ik binnen defensie weer in een vertrouwde (mannen)omgeving terecht, ook al bestaat de gezondheidszorg binnen defensie ook hoofdzakelijk uit vrouwen. Er was geen diepgraverij, maar empathie en een eensgezinde insteek: ‘een team, een taak’.

Ik was blij dat ik tijdens mijn opleiding tot militair arts een mannelijke huisartsopleider had. Ik heb veel geleerd, gedaan en vooral ook gelachen. Tijdens het eerste jaar van mijn huisartsopleiding had ik ook weer een mannelijke opleider. Hetzelfde verhaal. Als ik aan deze periodes terugdenk, kan ik nog steeds in tranen uitbarsten (van het lachen) om bepaalde voorvallen en anekdotes. Bovendien was daar mijn geliefde manier van communicatie. Je weet meteen waar je aan toe bent en gesprekken duren niet onnodig lang. Het voelde als thuiskomen.

In het derde jaar werd ik gekoppeld aan een vrouwelijke opleider. Ik moest even slikken. Maar ondanks mijn sceptische houding, moest ik mijn mening snel bijstellen. Het was een warm bad en een oase van rust. Geen gegraaf, maar oprechte interesse en terechte stof tot nadenken. En nog steeds tranen van het lachen bij gelegenheden. Wederom kom ik thuis.

Is er een goed of fout? Zeker niet. Er zijn mensen in allerlei soorten en maten. Met de een kun je beter overweg dan met de ander, onafhankelijk van het geslacht. Gelukkig heb ik steeds goede opleiders mogen treffen. Ook over mijn vrouwelijke medehuisartsen in opleiding kan ik overigens geen kwaad woord zeggen.

Dit relaas heeft geen wetenschappelijke onderbouwing. Het is mijn n=1-verhaal. Bovendien zou ik nooit een blog schrijven om iemand of groeperingen te kwetsen. Maar ik hou wel van een scherpe tong en pleit voor een verplichte wisseling van het geslacht van opleiders tijdens de opleiding. Vrouwen komen nou eenmaal van Venus en mannen van Mars. En van beide planeten kan je een hoop leren.

lees ook
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.