Blogs & columns
Blog

Boeren en vliegers

1 reactie

‘Wat doet een militair huisarts in opleiding in dat dorp?’, was de eerste (al lachende) wedervraag die ik van de cardioloog kreeg toen ik een patiënte wilde insturen. Voor veel mensen blijft het vreemd dat een militair ook een civiele opleiding kan en moet doorlopen. Daar staat tegenover dat ik er enigszins trots op ben en deze vermelding ook daadwerkelijk maak. Onbekend maakt onbemind, dus ik maak het maar wat graag bekend.

Zoiets moet collega Alfons Olde Loohuis (terecht) in zijn praktijkperikel ook gedacht hebben. Hij schrijft over de suïcidecijfers onder boeren en het sociaal isolement waarin ze, vaker dan gedacht, leven. Ik blijf schrikken van suïcidecijfers, maar ook deze zijn weer een echte doorn in het oog. Onbekend maakt onbemind? Die vlieger gaat in dit geval niet op. Boeren zijn niet meer onbekend, hoewel op de weg wel degelijk onbemind. Ook aan depressies en suïcidegedachten/-plannen wordt inmiddels veel aandacht besteed. Er is zelfs, niet geheel zonder slag of stoot, een noodlijn ter beschikking gesteld.

Ik heb er zelf ook al eerder een blog aan gewijd. Toch zou ik via deze weg nogmaals uw aandacht willen vragen. Afgelopen week las ik namelijk het boek Missie F-16. Nederlandse jachtvliegers boven brandhaarden. Het politieke proces, maar ook de gedachtegang van de vliegers wordt hier mooi beschreven. En wat blijkt? Psychische klachten ontstaan niet zozeer na een daadwerkelijke aanval op de vijand. Ze ontstaan vaak juist wanneer je weet dat je kunt ingrijpen, maar lijdzaam moet toekijken. Het is niet toegestaan om in te grijpen. De redenen zijn (soms) begrijpelijk, maar maken het gevoel niet minder erg. Ergens voor opgeleid zijn. Een doel en taak hebben. Maar niet tot uitvoer (mogen) komen. Dat is funest voor de menselijke psyche. Ongeacht het beroep.

Ik hoor bijna dezelfde cardioloog de vraag stellen: ‘Wat doet een militair huisarts in opleiding nou de vergelijking tussen boeren en vliegers maken?’ De directe vergelijking tussen beide beroepsgroepen probeer ik eerlijk gezegd niet te trekken. Los van het feit dat ik zowel met vliegers als nu met boeren op het platteland werk. Het is eerder een frappante overeenkomst die ik wil onderstrepen. En waarvan ik bang ben dat het niet alleen voor deze arbeidssectoren geldt. We hebben (gelukkig) steeds vaker oog voor een trauma, maar geen tot weinig aandacht voor hetgeen iemand niet heeft kunnen of mogen doen.

Is dat dan de oplossing van de hoge suïcidecijfers in ons land? Nee, waarschijnlijk niet. Maar ik denk wel dat we onze blik moeten verruimen. Vragen die we als huisarts conform de NHG-Standaard Depressie vragen zijn: ‘Bent u gelukkig op dit moment?’ en ‘Kunt u nog ergens plezier aan beleven?’ We vragen ook (meestal) standaard naar alcohol, drugs, trauma en suïcidegedachten/-plannen. Wordt het niet eens tijd dat we daaraan toevoegen: ‘Heeft u het idee dat u uw privé-/werkdoelen mag en kunt behalen?’ Geheel niet evidencebased, maar ik zie een tendens. En onbekend maakt onbemind, dus ik deel deze observatie graag. U kunt en mag immers wel ingrijpen.

113 Zelfmoordpreventie is bereikbaar via 0900-0113 of 113.nl
meer van Arianne Beckers
psychologie depressie zelfmoord trauma
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • menno oosterhoff

    psychiater, thesinge

    Interessante suggestie. Meer aandacht voor de vraag of iemand het gevoel heeft dat hij zijn doelen heeft kunnen verwezenlijken. Of hij zich heeft kunnen ontplooien.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.