Huisartsen? Ik ben fan!
5 reactiesIk kan het niet vaak genoeg zeggen: ik heb veel waardering voor huisartsen die bereid zijn mensen met een psychische aandoening euthanasie te verlenen, omdat ze het hun patiënt niet aan willen doen jaren te moeten wachten voordat ze terechtkunnen bij het Expertisecentrum Euthanasie.
Huh? En de eigen psychiater dan? hoor ik u denken. Tja, in een eerdere blog, ‘Dan moet de huisarts het maar doen’, bijna drie jaar geleden, sprak ik de hoop uit dat de ggz het meer tot haar verantwoordelijkheid zou gaan rekenen. Als ik zou zeggen dat er wat dat betreft niks gebeurt, zou ik de voorzichtige ontwikkelingen op dit terrein tekortdoen. Maar het houdt niet over.
Op een recent congres van ThaNet, een stichting die als doelstelling heeft de zorg voor mensen met een euthanasiewens te verbeteren, werd pijnlijk duidelijk dat het niet bij alle bestuurders hoge prioriteit heeft. De ggz is nog niet uit de worsteling hoe om te gaan met de vraag naar euthanasie wanneer het niet mogelijk is ondraaglijk lijden door behandeling te verlichten. Dat vraagt dat we niet meer te allen tijde, koste wat het kost de moed erin willen houden, lichtpuntjes zoeken en voor het leven gaan. Als iemand aangeeft daar geen prijs meer op te stellen en niet meer in te geloven, moeten we bepalen of dat reëel is en daar de eventuele consequentie van euthanasie aan verbinden. Geen gemakkelijke keuze.
Daarom heb ik er zoveel respect voor als huisartsen toch die keuze durven maken. Wel voel ik me enigszins beschaamd dat we de moeilijkste beslissing uit ons vak bij hen neerleggen, maar voor de patiënt ben ik allang blij dat er iemand is die hem wil helpen. Misschien dat huisartsen meer dan psychiaters gewend zijn om te gaan met mensen die niet meer beter worden en daardoor eerder durven erkennen dat dat ook bij iemand met een psychische aandoening het geval zal zijn. Een huisarts met wie ik het erover had, dacht dat het ook iets te maken zou kunnen hebben met dat een huisarts meer gewend is in zijn eentje beslissingen te nemen en dat we in de ggz veel in teamverband doen, wat verlammend en/of vertragend kan werken. Daar ben ik het mee eens.
Soms vraag ik me af of ik met stichting KEA, die de belangen behartigt van mensen met een psychische aandoening en een euthanasiewens, niet beter kan streven naar betere ondersteuning van huisartsen hierbij. En betere vergoeding voor hen, want nu is het tijdrovend en liefdewerk oud papier. Andere specialisten doen meestal ook niet zelf euthanasie.
Ik ben daar nog niet uit. Bij lichamelijke aandoeningen is de uitzichtloosheid makkelijker vast te stellen. Eigenlijk vind ik dat juist bij psychische aandoeningen de specialist dat zou moeten beoordelen. Maar als die daar om begrijpelijke (maar daarmee niet per se eindeloos te rechtvaardigen) redenen voor terugdeinst, dan gaat pragmatisme bij mij voor principes. Mijn huidige indruk is dat de huisarts zich sneller ontwikkelt dan de ggz, maar ik kijk het nog even aan.
Maar ik heb oprecht veel waardering voor de huisarts die het aandurft mee te gaan met zijn (meestal haar) patiënt. Als specialist heb ik daar lang voor nodig gehad zover te komen. Zou specialisme pragmatisme in de weg staan? Hoe het ook zij: ik wilde mijn waardering uitspreken voor de steun en inzet van huisartsen in het complexe thema van euthanasie bij psychische problematiek.
P.S. Mijn waardering beperkt zich niet tot dat thema hoor.
Y.G. van Ingen
specialist ouderengeneeskunde/kaderarts palliatieve zorg, Alkmaar
Menno,
Wat een terecht blog. Ik zou willen aanvullen dat diezelfde bewondering ook op zijn plaats is voor de huisartsen die hun patiënt begeleiden bij een procedure van Bewust Afzien Eten en Drinken om het levenseinde te bespoedigen conform de han...dreiking die er nu is.
Zij zien dat hun patiënten bij het Expertisecentrum voor euthanasie te lang moeten wachten en ondersteunen hen die niet langer kunnen wachten en geen suicide willen plegen.
Helaas is ook die procedure niet voor elke arts psychiater of anderszins vanzelfsprekend.
Mijn ruime ervaring heeft gemaakt dat dit mijns inziens ook een waardig plan B voor te lang wachten op euthanasie kan zijn. Belangrijke voorwaarde daarbij is dat er voldoende expertise binnen het team is en gehandeld wordt volgens de handreiking.
M.D. Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
Zeker. Ook daarvoor respect voor de begeleding die huisartsen bieden.
Tot voor kort meende ik dat onder de 60 het niet te doen is, maar ik begrijp nu dat het met goede begeleiding voor sommigen onder de 60 is op te brengen.
Toch blijft het vreemd, ...dat patiënten hiertoe moeten overgaan. Dat vragen we niet van iemand met kanker.
L.E.A. de Bont
huisarts, SCEN arts, Rotterdam
Mooi compliment, bedankt.
Mooie vraag; zou specialisme pragmatisme in de weg staan?
Mijn vraag; wanneer gaan we huisartsgeneeskunde eindelijk als een specialisatie zien en waarderen?
I.F. van Lingen
Huisarts, Hellendoorn
Gelijk triggert dit; buikpijn. Ik denk aan die patiënt die al 30 jaar de GGZ van binnenuit kende. Ze vroeg euthanasie en ik had haar pad 15 jaar gevolgd. Ik begreep het. We vroegen een scen-arts en er moest een psychiater mee beoordelen. Het bleek da...t ze de bij haar diagnose horende EB behandelingen niet gehad had. De euthanasie werd afgewezen. Drie dagen later werd ik bij een geslaagde suïcide gevraagd. Wat een armoede in ons systeem.
Als huisarts de vraag aan alle behandelend psychiaters; als patiënten spreken over euthanasie zouden jullie willen checken of de behandeling lege Artis is uitgevoerd? En zo niet dat zo snel mogelijk uitvoeren.
En Menno dank voor het compliment en de aandacht voor dit onderwerp.
[Reactie gewijzigd door Lingen, Ingeborg van op 12-02-2024 20:44]
M.D. Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
Het is niet juist dat iemand alle EB behandelingen gehad moet hebben. De arts moet samen met de patiënt bepalen of er nog redelijke opties zijn. Helaas wordt dit nog niet altijd zo beoordeeld.
Verder ben ik het ermee eens dat na 30 jaar het niet m...ogelijk zou moeten zijn dat iemand een nog redelijke optie niet heeft gehad. En als dat wel zo is of je dat dan nog van iemand kunt vragen.
Tragisch zoals het gegaan is.