Het gaat over

Hoop, misschien is dat wel het allerbelangrijkste wat je kan bieden. Hoop dat er een eind zal komen aan deze barre tocht door het troosteloze zand. Verschrompeld doolt ze voort, dorstig, maar waarnaar? Ze weet niet eens dat ze dorst hééft. Er cirkelt een gier boven haar hoofd, geduldig wachtend. Hij fluistert afschuwelijke adviezen in haar oor.

Mascha was eind twintig, ze was door haar vriend gestuurd. Zoals een ex-alcoholist een drankprobleem meteen doorheeft, zo herken ik een eenzame woestijnwandelaar bij binnenkomst. Ze kwam haar bed niet meer uit, zag overal tegenop, niets had meer betekenis, ze voelde zich somber en waardeloos. Gelukkig vloog de gier nog op grote hoogte. ‘Je hebt een forse depressie en dat is niet jouw schuld. Ik ga je helpen. Kom overmorgen terug met je vriend.’

Ze kwamen samen. Haar vriend was een aardige vent, die zich vertwijfeld afvroeg waar de leuke meid was gebleven voor wie hij ooit was gevallen. In de zoektocht naar zijn verloren schat had hij een vakantie naar Costa Rica geboekt. Ze zag er enorm tegenop, bekende ze schuchter. Verder keek ze bij iedere vraag naar hem voor het antwoord, een soort ‘head turning sign’, en onderstreepte daarmee het tijdelijk dementerende effect van een ernstige depressie.

‘Je gaat hier uitkomen als je doet wat ik zeg. Ik weet hoe het is in de woestijn waar jij nu loopt, ik ben er ook geweest. Antidepressiva, geen Costa Rica, overdag niet in bed en elke ochtend een schema maken samen met twee à drie overzichtelijke taken.’ En ik schreef op een briefje: ‘Het gaat over’, met het dringende advies dit op de badkamerspiegel te plakken.

Twee weken later kwamen ze terug. De vakantie was geannuleerd, ze ging overdag niet meer liggen, maar voelde zich nog ellendig.

Weer twee weken later kwam ze alleen. Het ging beter, ze ging ook weer alleen naar de winkel. Alleen feestjes meed ze nog. Ze had geen last van de pillen, ook geen moeite met klaarkomen, wat ik als mogelijke bijwerking had genoemd. Dat dit duidelijk was geworden vond ik een goed teken.’ Je hebt de rand van de woestijn bereikt en het is verstandig nu naar mijn POH-ggz te gaan om te zorgen dat je de juiste borden volgt.’ Ze stond op en zei in de deuropening: ‘Je briefje hangt er nog’, en ze lachte, voor het eerst.

Ik zag in de verte een gier wegvliegen, op zoek naar een andere prooi.