Blogs & columns
Marjolein Oudhuis
2 minuten leestijd
Blog

Een chirurg met een sociale drempel?

Plaats een reactie

Mijn vorige blog stond al in het teken van het onmiskenbaar negatieve verband tussen gezondheid en eenzaamheid. Mensen ingebed in een sociaal netwerk leven langer, gelukkiger en gezonder. Naast een mediterraan dieet en lichaamsbeweging, blijken sociaal contact en zingeving een levenselixer te zijn. Dit is aangetoond in de zogenaamde blue zones op de wereld, waar mensen gelukkiger en gezonder (zeer) oud worden.

Het voorstel in mijn blog was om ons zelf ook meer in te zetten tegen eenzaamheid. Het lijkt zo simpel om mensen in je omgeving van wie je vermoedt dat ze weinig bezoek krijgen, vaker op te zoeken of hulp aan te bieden. Door dit voorstel te doen heb ik mezelf verplicht om ook actie te ondernemen. En wat zo simpel lijkt, blijkt in de praktijk weerbarstiger. Ten eerste word ik geconfronteerd met tegenargumenten in mijn hoofd, zoals ‘ik heb een gezin dat mijn aandacht vraagt’ en ‘ik werk al zo veel’. Deze kan ik gemakkelijk pareren met de waarheid: zoveel tijd kost het niet en een kind kan gerust mee op bezoek. Maar daarnaast kom ik een andere weerstand tegen. Noem het faalangst of een sociale drempel, maar het blijkt best een spannende onderneming.

Op een vrijdagnamiddag, als ik op tijd klaar ben met de werkzaamheden, besluit ik mijn eerste poging te wagen. Wie zou er een bezoek kunnen waarderen? Ik woon in een dorp, dicht bij een grote stad. Eenzame mensen zijn overwegend ouderen, lijkt me. En eenzame ouderen zijn waarschijnlijk te vinden in verzorgingshuizen en verpleeghuizen. Op Google zoek ik naar de tehuizen in de buurt en bekijk er foto’s van. Degene met de minst vrolijke uitstraling blijkt maar enkele wijken verderop te zitten en ik rijd er heen. Het pand heeft verschillende woonunits en de voordeur is gesloten. Er zijn wel dertig deurbellen en een intercom. Ik doe wat stappen achteruit en zie achter elk raam een of meer mensen die bezig zijn met hun leven. Het ziet er best vrolijk uit eigenlijk. Ik twijfel: wat moet ik zeggen? Ze zien me aankomen. Draaf ik niet door met mijn goede bedoelingen? Misschien willen ze niet eens de deur openen voor een onbekende. Ik moet constateren dat ik niet durf. Op internet zoek ik verder en ontdek dat er in de buurt een veelheid is aan sociale initiatieven. Voor kerst is er een dorpsactie om luxe dozen te vullen voor mensen die het niet breed hebben. Maandelijks wordt een diner in het dorpshuis geserveerd voor 6,50 euro en daarnaast is er een stichting tegen eenzaamheid die hulp en bezoek levert aan mensen in de gemeente die het nodig hebben. Ik ben lid geworden en heb me voor twee uur in de week beschikbaar gesteld.

Daags voor kerst breng ik een spontaan bezoek aan een verzorgingshuis in de buurt en schuif aan in de gezelschapsruimte. Waar ik vooraf zelf een drempel heb gevoeld om zo’n bezoek af te leggen, geldt dat andersom niet en word ik warm ontvangen. Het is een ontwapenende middag die me de haast ontneemt. Het inzicht iets te kunnen bijdragen aan welzijn dat niet direct medisch is, vind ik waardevol. Het is minder vanzelfsprekend dan het lijkt in ons artsenvak, maar gelukkig ook gemakkelijker te realiseren heb ik gemerkt.

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.