Doing nothing is doing something
Plaats een reactieHet is 09.30 uur en ik sta op de metro te wachten. Ik maak er een dagelijks terugkerend ritueel van en kijk gefascineerd om me heen. Het is een komen en gaan van mensen. De een rent de roltrap op, links, rechts slingerend om de mensenmassa heen. De ander staat rustig append aan de linkerzijde van de rollerband. Voor een ieder een andere reis en bestemming, maar met een zelfde doel: zich verplaatsen van A naar B.
Ik heb de tijd en ga rustig op een bankje zitten. Een man van middelbare leeftijd met diepblauwe ogen, stoppelbaardje, klassieke bril en stijlvol gekleed, trekt mijn aandacht. Hij gaat zichtbaar gebukt onder de druk van het leven, en kijkt schuchter om zich heen.
Net als veel anderen, keert ook hij dagelijks terug op dit station. Soms rent hij naar een metro om zijn leven te wagen tussen de dichtslaande deuren. Een dag later kijkt hij rustig naar diezelfde voorbijgaande metro. Er lijkt geen duidelijk patroon te zitten in zijn keuze. Het liefst zou ik hem bij de hand pakken en hem naar zijn bestemming begeleiden. Ik besluit echter om nog enkele dagen af te wachten. We hebben immers al een paar keer vriendelijk oogcontact gehad. Hij zou ook op mij af kunnen stappen, om om hulp te vragen. Of misschien wil hij helemaal niet geholpen worden? Is dit gewoon zijn manier van leven?
Enkele dagen later, zijn schouders hangen lager dan ooit tevoren, kan ik het niet langer over mijn hart verkrijgen en besluit toch op hem af te stappen. Voorzichtig maak ik eerst oogcontact. Hij glimlacht vriendelijk. Vervolgens zeg ik hem gedag en vraag ik hoe het met hem gaat. Hij beantwoordt mijn vragen rustig en lijkt ons gesprek niet uit de weg te willen gaan. Ik vraag hem geïnteresseerd waar zijn dagelijkse reis naartoe gaat. Hij blijkt een plaats 3 kilometer verderop te bezoeken vanwege nostalgische en emotionele redenen. Ook vertelt hij me dat het niet uitmaakt hoe laat hij daar is. Hij kan echter niet iedere dag rennen voor de metro vanwege lichamelijke klachten. Dat hij zich vaak moet haasten heeft te maken met zijn thuissituatie. Ik knik begripvol en vraag hem of hij in staat is om een stukje te lopen. Dat is hij. Vervolgens vraag ik hem of hij weleens overwogen heeft om die 3 kilometer te lopen in plaats van de metro te nemen. Zijn ogen lichten op en hij recht zijn rug: ‘Dank u.’ Beduusd blijf ik achter. Waarvoor? Ik heb helemaal niks gedaan.
Zo eenvoudig kan het zijn om over iemands bestemming te praten. Waarom vinden we het als zorgprofessional dan toch zo lastig om over de dood te spreken? Dit is immers de reis en eindbestemming van het leven. Er is geen tablet, inhalator, röntgenfoto of scalpel voor benodigd. Het gesprek hoeft alleen maar op gang geholpen te worden. Een open blik en bijbehorende open vraag, opent vele deuren. Gevolgd door rust en een empathische en flexibele houding. Ongeacht afkomst, religie, levensstijl of geslacht, stiekem hebben we allemaal behoefte aan die benadering. Goed of fout bestaat niet in deze context. Breng het gesprek op gang en de rest volgt vanzelf. Alsof we samen op de metro staan te wachten. Rustig pratend over de mogelijkheden die er zijn. Het hospice waar ik nu werk heeft mijn ogen geopend: ‘Sometimes doing nothing is doing something.’
meer van Arianne Beckers- Er zijn nog geen reacties