De zorg heeft vakministers nodig

Het kabinet is gevallen en daarmee ‘onze’ ministers van zorg. Minister De Jonge en minister Van Ark waren toch een soort collega’s in de zorg. Helaas waren ze geen collega-zorgverleners. Daar wringt de schoen.

Tamara van Ark legde de ic vol alsof er geen andere acute zorg dan covidzorg is. Hugo de Jonge bleef stug volhouden dat ziekenhuispersoneel in de frontline van de coronazorg niet eerder gevaccineerd kon worden maar moest uiteindelijk overstag. En dan laat ik het debacle over code zwart maar even buiten beschouwing. Deze stommiteiten kunnen alleen maar worden bedacht door mensen die over ziekenhuiszorg beslissen zonder een dropje van een paracetamol te kunnen onderscheiden.

Hugo de Jonge en Tamara van Ark werken keihard. Daar is weinig op aan te merken, sterker nog, daar begint alles mee. Echter, als minister is hard werken niet genoeg. Ik had het voorrecht te mogen aanschuiven bij het ontbijt met de minister dat Medisch Contact organiseerde. Tamara van Ark kwam niet verder dan blijmoedig vertellen dat er voldoende beschermingsmiddelen waren. En dat ze vanuit Sociale Zaken kwam dus affiniteit had met de zorg. Dat heeft ze een kwartier lang herhaald. Toch vond ik het wel dapper dat ze er stond, na acht weken ministerschap en zonder enige vakinhoudelijke achtergrond.

En Hugo de Jonge? Hij heeft ruime ervaring met en in het onderwijs. Een uitgebreid politiek netwerk met een voorgeschiedenis als politiek assistent van de halve CDA-top. En hij heeft bij voorkeur een glimmend pak met krulschoenen aan net zoals de gemiddelde zorgmanager zonder vakinhoudelijke achtergrond. Ook moeten we concluderen dat hij niet bang is. Hij deed er meteen een ministerspost bij toen zijn collega omviel. Daar kunnen we met elkaar alleen maar waardering voor hebben.

Maar een visie op de zorg? Niets, noppes, nada. Kunnen we ze dat kwalijk nemen? Nee. Ze hebben de vakinhoudelijke achtergrond niet voor deze buitengewoon complexe ministersposten. Er zaten niet voor niets een hoogleraar in het recht op het ministerie van Justitie, Insead-laureaten op financiën en economische zaken, een sociaal econoom op sociale zaken en een topdiplomate op buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking. Hugo de Jonge en Tamara van Ark zijn vast en zeker politiek geschikt voor een ministerspost maar dan wel graag een waar ze de juiste achtergrond voor hebben: onderwijs en sociale zaken in hun geval.

Het recente abonnement op domme dingen maakt vooral één ding duidelijk: de zorg heeft vakministers nodig. Zorgverleners dus. Bij voorkeur van het type dat met zijn of haar poten in de klei heeft gestaan en niet bang is om duidelijke keuzes te maken. Daarnaast heeft de coronacrisis ons geleerd dat affiniteit met acute zorg (niet alleen op papier) en technologische innovatie een must is. De opdracht voor het volgende kabinet is dergelijke zorgbestuurders te strikken.

Het goede nieuws is: die zijn er genoeg. Er is bijvoorbeeld een zorgbestuurder die dag en nacht in zijn ziekenhuis rondloopt. Hard werken zal het probleem niet zijn. Hij reageerde meteen op bovengenoemde stommiteiten en snapt acute zorg en technologische innovatie met zijn achtergrond als interventieradioloog. Nog een voordeel: hij loopt regelmatig op gympies in plaats van op die malle krulschoenen. Hierbij dus het gratis advies aan onze toekomstig premier: begin met een belletje naar het OLVG.

NB: Natuurlijk kan er ook gebeld worden met Rotterdam (twee voor de prijs van een) of Londen. De gympies gaven voor mij in dit geval de doorslag.