Iemand die goed kan ouwehoeren

Zomer 2004 in een oud studentenhuis in Utrecht. Kees komt als jongste in een huis van twaalf jongens wonen waar ik op dat moment de oudste ben. Wat direct opvalt: deze jongen kan lekker ouwehoeren, of ‘goed communiceren’, in dokterstaal. En hij vindt mensen leuk. Kleine hiccup in zijn plannen is dat hij is uitgeloot voor de geneeskundestudie. Namelijk geen acht gemiddeld. Not even close. Dat is wel vaker een probleem bij jongens en zeker de subgroep die goed kan communiceren.

Zomer 2010 in het stadsziekenhuis in Utrecht. Ik ben net begonnen als aios heelkunde en we hebben een subsidie binnengehaald voor onderzoek naar claviculafracturen. Daarvoor zoeken we een onderzoeker. De traumachirurg met wie ik dat samen deed, zei: ‘We moeten op zoek naar iemand die goed communiceert. En mensen leuk vindt. Die eigenschappen zijn nodig voor de coördinatie van een grote klinische studie.’

Ik dacht meteen aan Kees. Na drie jaar te zijn uitgeloot, was hij eindelijk begonnen aan geneeskunde in Rotterdam. Hij was direct enthousiast. En zo werkten we drie jaar met veel plezier samen. Hij includeerde patiënten die toen al met hem wegliepen. Hij was in de deelnemende ziekenhuizen een graag geziene gast. Hierdoor verliep de studie vlot en konden we, samen met onze onderzoeksgroep, een aantal artikelen schrijven. Resultaat: in 2013 promoveerde hij op verschillende operatieve behandelingen van het gebroken sleutelbeen.

Voor mij was het de eerste keer dat ik een promovendus heb begeleid. De les van de oudere traumachirurg en medecopromotor was vrij simpel: ‘Het onderzoek is leuk Marijn, maar let op de onderzoeker. Investeer in die jongen, zorg dat hij zich ontwikkelt. Of we een sleutelbeen nou met een plaat of een pen moeten opereren, is uiteindelijk echt minder relevant.’ Zo leerde hij mij copromotor zijn en Kees onderzoeker. En wat een wijze les was dat.

Het onderzoek heeft ons geleerd dat we in principe een plaat op een gebroken sleutelbeen schroeven, als we vinden dat we moeten opereren tenminste. Een pen kan ook, maar daar is niet iedere fractuur geschikt voor. Het heeft ook opgeleverd dat Kees inmiddels zelf copromotor wordt: hij begeleidt een onderzoeker met een andere traumachirurg in onze regio. De volgende stap in zijn wetenschappelijke carrière.

Maar het heeft nog veel meer opgeleverd: een nieuwe traumachirurg. In 2013 was ik trots dat hij het onderzoek had afgerond wat leidde tot een promotie. Vorige maand was ik nog veel trotser: hij is per 1 januari 2021 aangenomen voor een tweejarig fellowship traumachirurgie in Amsterdam. Daar kunnen geen honderd publicaties tegenop.

Onderzoekers zijn dus geen datakloppers of Excelfeuten. Het zijn toekomstig collega’s met wie je in onderzoeksverband samenwerkt. Het is leuk om te weten hoe we een sleutelbeen moeten opereren, het is nog veel leuker om talent te ontwikkelen. En dat begint aan de poort.

Ik sloot in december 2015 mijn opleiding af met een operatie van een gebroken sleutelbeen, samen met Kees die op dat moment nog niet in opleiding was. We opereerden een jongeman uit ons oude studentenhuis. Een bizarre speling van het lot. Deze week opereert Kees met zijn beide copromotoren op een van zijn laatste dagen als aios. De patiënt komt niet uit ons oude studentenhuis maar één ding is zeker: we zullen het samen doen.