De patiëntenstatus - Christianne Ong

In paniek word ik gebeld door een verpleegkundige van een van de vijf ortho-afdelingen.
‘A medication mistake has been made with miss X! We have given her 30 mg of OxyContin instead of duloxetine.’

Het verbaast mij niks. Iedere dag opnieuw heb ik ermee te maken dat ik handschriften moet ontcijferen. Inefficiëntie ten top naar mijn idee. Ik werp een blik op de medicatie-kardex. Ik kan er geen duloxetine en geen OxyContin van maken...

Iedere patiënt heeft nog zijn eigen klapper waar alle informatie voor zijn opname in staat. Verpleegkundigen, artsen, ergotherapeuten, farmaceuten en physiotherapeuten documenteren zorgvuldig het verloop van de patiënt. Het getrainde oog van de Foundation Year-dokter is duidelijk beter dan dat van mij. Het lukt hem sneller dan mij om uit de krabbels op het roze operatieformulier te ontcijferen wat nu het verdere behandelplan is voor mijn patiënt.

Als er even geen ‘codekraker’ in de buurt is, bel ik de betreffende consulent om achter het afgesproken beleid te komen.

‘I have written in his notes about his further treatment plan’, is het commentaar. Ik heb het inderdaad gezien, maar niet kunnen ontcijferen.
‘I’m very sorry but it seems that his notes are lost for the moment....’

Alsof het ontcijferen van handschriften niet al genoeg tijd verspilt, zijn de klappers vaak ook nog onvindbaar. Doordat iedere afdeling minstens twee verpleegkundigenstations heeft, een medicatiehok en een dokterskamer, ben je al snel minuten kwijt met het zoeken naar de juiste klapper, die je dan vervolgens ook nog moet ontcijferen. Ik kan hier maar moeilijk aan wennen, zeker als ik dienst heb (on call) en tijd erg kostbaar is.

Ik ben natuurlijk extreem verwend omdat ik in Nederland in ziekenhuizen heb gewerkt waar alles in ‘langzame’ computers werd verwerkt. Maar ik weet niet wat meer ergernis en/of gevaar veroorzaakt; op een langzame computer moeten wachten of naar een status moeten zoeken en die vervolgens dan nog eens moeten ontcijferen...

Christianne Ong