De aarzeling om 112 te bellen - Désirée Hairwassers

Onlangs heb ik voor het eerst van mijn leven 112 gebeld. Mijn man werd in het centrum van een grote stad onwel, nadat hij een trap was opgelopen. Hij was lijkbleek, erg duizelig en misselijk, hij had klam zweet en zijn pupillen gingen heel snel heen en weer. Ik aarzelde om te bellen, want ik wilde eerst kijken of het vanzelf overgaat. Je wilt de mensen van 112 tenslotte niet voor niets storen.
Deze denkwijze zit in mijn familie. Mijn vader heeft een glioblastoma multiforme en pas geleden ontdekte mijn moeder ’s nachts dat mijn vader roerloos in zijn eigen braaksel lag. Ze aarzelde wat te doen. Uiteindelijk belde ze de buren, die snel kwamen en hielpen om mijn vader en het bed te verschonen. Toen ze vertrokken, begon mijn vader weer te braken. Mijn moeder belde 112 niet omdat ze bang was dat hij naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis zou worden vervoerd, terwijl hij in een academisch centrum onder behandeling is. Ze wachtte tot het ochtend werd en belde toen de huisarts. Toen deze kwam, werd alsnog de ambulance geregeld om mijn vader  naar het academisch centrum te vervoeren. Mijn moeder had geen oog dichtgedaan uit angst dat mijn vader zou stikken. Het was een angstige nacht voor haar geweest.

Toen we later een afspraak hadden met de verpleegkundig specialist neuro-oncologie, vernam ik waarom mijn moeder 112 niet had gebeld. We spraken het met zijn drietjes door om ervan te leren, mocht er ooit een volgende keer komen.

Van de verpleegkundig specialist leerden we dat:
- we altijd 112 kunnen bellen en kunnen overleggen wat te doen;
- het team van 112 precies weet welke vragen te stellen om spoed of geen spoed te onderscheiden;
- we een ambulance kunnen verzoeken de patiënt te brengen naar het ziekenhuis waar hij al wordt behandeld;
- als er een wens is om niet te reanimeren we nog steeds 112 kunnen bellen om met de mensen van de ambulance te overleggen wat te doen. Dat maakt dat we een dergelijke beslissing niet helemaal zelf hoeven te nemen.

Met mijn vader gaat het, na een korte ziekenhuisopname, betrekkelijk goed. Hij is uitbehandeld, het gaat steeds een beetje minder maar hij maakt het beste van elke dag en ervaart zelf geen noemenswaardige problemen. Ziekenhuisopname willen we koste wat kost voorkomen.

Dankzij het gesprek met de verpleegkundig specialist, belde ik voor mijn man wel 112. Binnen een kwartier kwam er een ambulance. De ambulancewerkers waren geweldig: adequaat voor mijn man en lief en geruststellend voor ons dochtertje en voor mij. Hij werd naar de Spoedeisende hulp gebracht waar geconstateerd werd dat hij een acute infectie aan het evenwichtsorgaan had. Geen hartaanval of hersenbloeding. Vervelend maar niet levensbedreigend. Wat een opluchting. Na twee dagen waren de klachten weg.

Zouden meer mensen, net als ik, aarzelen om 112 te bellen? Weten artsen hoeveel vragen mensen zich stellen voordat ze bellen?

Desiree Hairwassers