Burn-out

‘Uit onderzoek van de landelijke studentenvakbond (LSVb) blijkt dat ongeveer drie op de vier studenten vaak of heel vaak emotioneel uitgeput zijn’, las ik onlangs op de website van de NOS.1 Ze zouden zich te moe voelen om te studeren en hebben daardoor weinig energie. Bijna 35 procent van de studenten zou zelfs een verhoogde kans op een burn-out hebben. Voor de werkende, gezonde bevolking is dit percentage ‘slechts’ 14,6 procent.

Veel mensen die het gemiddelde bestaan van een student horen, zullen zich afvragen waar deze cijfers vandaan komen. Ongeveer twee uur per dag college en zeeën aan vrije tijd. Men vergeet echter vaak de overige ‘studentenverplichtingen’ zoals een studentenvereniging, bijbaantje, zelfstudie, bestuurservaring, vrijwilligerswerk, huishouden, sport, uitgaan en het liefst ook nog met vlag en wimpel het volgende jaar halen. Met een economische zesjesmentaliteit krijg je tegenwoordig namelijk niet meer zo makkelijk de functie die je graag zou willen hebben.

Op zich niet slecht, want als ‘je later groot bent’ is het niet anders. Netwerkborrels, ondernemingsraad, nascholing/bijscholing, huishouden, sport, relatie, soms nog een paar kinderen en dan ook nog de beste resultaten op je werk behalen. Er staan namelijk nog tien andere kandidaten te popelen om in die functie aan te slag te gaan. O, en dan vergeten we bijna dat we ook nog lief, aardig, sociaal en gezellig gevonden willen worden. Vinden we het gek dat zo’n 14 procent van de werkende bevolking uitvalt met burn-outgerelateerde klachten?

Het feit dat we tot ons 67ste levensjaar door moeten werken en dat er flink bezuinigd is (en wordt) op de (geestelijke) gezondheidszorg dragen hier niet positief aan bij. Nederland is massaal op zoek naar rust door middel van yoga, mindfulness en biologisch verantwoord voedsel. We moeten immers toch ergens opladen? Vroeger reden we met de vouwwagen naar Frankrijk om uit te waaien. Tegenwoordig moet zelfs de vakantie helemaal tot in de puntjes verzorgd zijn. Met dit streven naar perfectie, dat we blijkbaar al op vroege leeftijd aanleren, is het wachten tot we omvallen. Ook wij als zorgprofessionals lopen een aanzienlijk risico op psychische klachten. We hebben een aandeel van zo’n 14 procent.² Juist wij zouden toch ‘beter moeten weten’?

Als ik naar de trend in mijn eigen spreekkamer kijk, zie ik ook een groot aandeel stressgerelateerde klachten. Defensie heeft de afgelopen tijd onder het vergrootglas gelegen en ook in deze sector is flink bezuinigd. We kampen met personeelstekorten, waardoor minder mensen hetzelfde of soms zelfs meer werk moeten verzetten. Dat kan ik helaas niet oplossen, maar hoe kunnen we als zorgprofessional dan wel voorkomen dat bovengenoemde cijfers verder toenemen? Een bevolkingsonderzoek, maar dan voor psychische klachten? Een positieve occult-psychische klachtentest? Een stress-BIRADS 3? Een mentale PAP4? Dan is verder onderzoek en eventuele behandeling aangewezen. Helaas zijn psychische klachten minder makkelijk meetbaar dan bovengenoemde voorbeelden. Een radicale resectie of cardioversie behoren evenmin tot definitieve behandelmogelijkheden. Bovendien ligt ook hier altijd het gevaar van een recidief op de loer.

Ik zou deze problemen graag opgelost zien. Hoe hoog legt u de lat?

Bronnen

1. NOS. Beschikbaar via : https://nos.nl/op3/artikel/2199108-mijn-vader-werd-boos-als-ik-thuiskwam-met-een-slecht-cijfer.html Geraadpleegd op: 23-10-2017

2. CBS en TNO: Een op de zeven werknemers heeft burn-out klachten. Beschikbaar via: https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2015/47/cbs-en-tno-een-op-de-zeven-werknemers-heeft-burn-outklachten Geraadpleegd op: 23-10-2017