Brexit in de spreekkamer

Mijn vader haatte Duitsers en adoreerde Engelsen. Toen hij zestig jaar oud met de VUT ging – dat kon toen nog –, schreef hij zich in voor de studie Engelse taal- en letterkunde. Zes jaar later was hij afgestudeerd. Eindelijk de lang begeerde academische titel in de taal van zijn hart. Met een 10 voor uitspraak. Hij sprak zo’n beetje als Prins Philip in de Netflix-serie The Crown.

Ik volg dan ook het alsmaar aanzwellende ge-brexit met veel belangstelling. Als een eerbetoon aan mijn anglofiele opvoeding en mijn vader. Die zou er niets van begrepen hebben. Waar is de fluweelzachte diplomatie en vooral de legendarische zelfrelativerende humor van de Engelsen gebleven? Nee, de Engelsen lijken de weg helemaal kwijt te zijn. Ze stevenen met open ogen af op een regelrechte ramp.

Patiënten en hun behandelaren maken soms ook keuzes waarvan je van tevoren weet dat de kans op een positieve uitkomst minimaal is. Ik moet denken aan een casus van een paar jaar geleden. Een patiënt met een agressieve MDL-tumor. Omdat hij nog jonge kinderen thuis had, greep hij alles aan wat hem werd aangeboden. Wekenlang in ziekenhuizen, van de ene semi-experimentele behandeling naar de volgende. Ik belde de oncoloog op verzoek van de echtgenote die zich allang afvroeg waarom er maar doorgegaan werd met behandelen. ‘Hij moet nu wel de binnenbocht nemen’, zei deze. Om te voorkomen dat hij uit de bocht vloog – wat twee weken later alsnog gebeurde. Na zijn overlijden vertelde zijn vrouw dat zij niet eens afscheid van elkaar hadden kunnen nemen.

Als huisarts stond ik erbij en keek ernaar. Schreef de ene na de andere verwijzing. Ging mee in de zo goed te snappen wil om te vechten en te overleven omwille van de kinderen. En in de vermijding van de angst en het verdriet om het onvermijdelijke.

Ik heb er veel van geleerd. Als de vermijding van de realiteit bij patiënten schadelijke vormen lijkt aan te nemen, benoem ik dat tegenwoordig wel. En probeer ik in gesprek te gaan over wat er vermeden wordt en de gevolgen die keuzes in een bredere context kunnen hebben (voor bijvoorbeeld partner en kinderen). Soms lukt dat, soms ook niet.

Ik ben benieuwd hoe het brexit-drama gaat lopen. Wat zouden de Engelsen vermijden?