A&E-flow - Christianne Ong

Hoe kan het dat Trauma & Orthopaedics de drukste bleep (pieper) heeft, die menig registrar zijn Britse beleefdheid al heeft doen verliezen?

De A&E (Accident and Emergency)-department heeft het voor elkaar gekregen om met de medics (Internisten) de volgende afspraak te hebben: patiënten die A&E ‘opnamewaardig’ vindt, mogen zonder overleg met een med reg (assistent interne) of medic (specialist interne) worden opgenomen op de afdeling combined assessment area, zodat A&E goede doorstroom heeft. Een afspraak uit nood geboren sinds de National Health Service de A&E-departments verplicht dat 95 procent van de patiënten binnen vier uur afgehandeld moet worden.
Een briljante regeling, in mijn ogen. Maar ook erg moeilijk om het anders te doen zonder meer registrars in dienst te moeten nemen. Hoe kun je anders rond de 350 patiënten per dag zien in je A&E?

Iedereen die niet-snijdend is, wordt eerst op de combined assessment area opgenomen. Echt acute pathologie als bijvoorbeeld een STEMI natuurlijk niet. Ik denk dat het werkelijk de beste oplossing is om de discussies als ‘is het meer een pulmonaal of een cardiaal probleem?’ buiten A&E te houden.
Ook de patiënt met de diagnose can't cope at home/general frailty/too sore to mobilise (but no fracture)/awaiting 2nd troponin result et cetera... allemaal gaan ze naar de combined assessment area op naam van general medicine. De med reg en medics werken daar keihard om verder te differentiëren naar welke afdeling en welk specialisme de patiënten vervolgens gaan, of dat ze op korte termijn naar huis kunnen.

Helaas hebben wij als orthopeden deze luxe filter als een combined assessment area niet en moeten wij direct beslissen: opnemen of ontslaan. Waarom wij patiënten niet graag voor enkele uren opnemen? Omdat het een hoop administratie met zich meebrengt. De druk om snel op te nemen is soms hoog omdat ‘de vier uur bijna overschreden is’. Dit brengt soms de nodige stress met zich mee. Zeker als je nog op lab van die patiënt aan het wachten bent (bijvoorbeeld bij de vraag septische artritis of jicht?) of wanneer je nog een septische knie of een compartimentsyndroom op een van de andere twintig afdelingen moet aantonen/uitsluiten, je tijdens dit telefoongesprek met A&E nog eens drie keer ge-bleeped wordt en de betreffende A&E-dokter je belt wanneer de patiënt al drie uur en vijftig minuten op de eerste hulp ligt...
Wat Hollands asociaal karakter (‘not my problem, he's breaching the time limit’) en zorgvuldige documentatie (hoe laat de patiënt naar jou is doorgebeld), vermindert de stress significant.

Ik vind het principe A&E- combined assessment area een vrij efficiënt systeem. Ook al lijkt het een beetje op een lopendebandsysteem, toch wordt er wel echt naar de patiënt gekeken. De patiënt die net effe dat beetje fysiotherapie nodig heeft om weer op gang te komen met zijn gekneusde hip, daar wordt gewoon even voor gezorgd op de combined assessment area.

Degenen die een belangrijke rol spelen in deze ‘humane’ zorg, zijn de fysiotherapeut en de ergotherapeut. Zij beoordelen overal in het ziekenhuis (in A&E en op alle afdelingen) of het ‘veilig’ is om een patiënt naar huis te sturen. Zij beschermen de patiënten van de meedogenloze dokters die patiënten liever zien gaan dan blijven zodra hun werk als arts klaar is. Ook zijn zij de redding van de registrars trauma & orthopaedics wanneer wij tijdens de ochtendmeeting een simpele polsfractuur presenteren die opgenomen is. De disapproving looks van the consultants branden wat minder pijnlijk in je rug als je aan je verhaal de zin failed occupational therapy assessment (ergotherapie) toevoegt.
Ik vind dat zij ons als dokters (snijdend en niet-snijdend) eraan blijven herinneren dat het mensen zijn en geen puzzels die wij oplossen en dan zomaar aan de kant kunnen schuiven om aan de volgende puzzel te beginnen. Want laten we eerlijk zijn: denken wij, onder onze hoge werkdruk, niet te vaak ‘die patiënt heeft niks, die kan gewoon naar huis’?

Christianne Ong