Oeps, vergeten...

Een ruimte vol grijze haren, rimpels, gehoorapparaten en rollators. Welkom op de afdeling Geriatrie, een afdeling waarin het overzicht soms ver te zoeken is.

Ik loop naar kamer 19, waar drie dementerende patiënten liggen. Net voor de deur spiek ik nog even snel op mijn blaadje. Check, check, dubbelcheck, ik heb alles op een rijtje. Na een praatje te hebben gemaakt met de eerste patiënt, loop ik naar de volgende. Ik vertel meneer dat hij een blaasontsteking heeft en dat hij daar antibiotica voor krijgt. Op het moment dat hij fors begint te hoesten, begin ik te twijfelen… Of had hij nou een longontsteking in plaats van een blaasontsteking? Ik grijp in mijn zak om even mijn spiekbriefje te pakken. Een doktersjas vol met verfrommelde papieren, patiëntenlijstjes, handige zakkaartjes en pennen. Welkom in mijn doktersjaszak, een zak waarin het overzicht soms ver te zoeken is.

Heel verrassend kan ik het juiste spiekbriefje niet zo snel vinden. Ik besluit het gesprek af te ronden en terug naar mijn computer te lopen. Ja hoor, hij heeft helemaal geen blaasontsteking maar een longontsteking... Zucht. Ook zonder dementie is het lastig overzicht houden.  

Die middag bezoek ik hem nogmaals. Bij het schudden van zijn hand, vraag ik hem of hij mij nog herkent van vanmorgen. Een paar grote ogen kijken me aan. ‘Nee geen idee, wie bent u?’ Ik stel me opnieuw voor en vraag of hij weet waarom hij in het ziekenhuis ligt. Wederom géén idee. De diagnose dementie lijkt wel op zijn plek, denk ik. Poging twee, en dit keer de juiste informatie graag: ‘U heeft een longontsteking, meneer.’ Hij kijkt me aan alsof hij voor het eerst hoort wat er aan de hand is en hij bedankt me hartelijk voor de goede uitleg.  

Ach ja, iedereen vergeet wel eens wat bij de geriatrie.