I’m a doctor myself

Toen ik me ‘s avonds wilde scheren op ons tweede vakantieadres wist ik het meteen. Ik had mijn toilettas in het vorige appartement laten liggen. Dat was 300 km naar het zuiden dus ophalen was geen optie. Zoiets overkwam me vroeger niet. Maar toen was vertrekken een veel groter probleem dan nu. Eindeloos controleren of ik niks was vergeten en ondanks dat na vertrek toch nog onrustig. Dat heb ik niet meer. Ik heb het controleren afgeleerd, want dat werkt bij een dwangstoornis averechts en de medicijnen helpen daarbij.

Maar alles heeft zijn prijs en dus kan het nu gebeuren dat ik soms iets vergeet. In die toilettas zaten ook de medicijnen, die ervoor zorgen dat ik minder dwangmatig controleer waardoor ik die toilettas dus was vergeten. Ja, God heeft gevoel voor humor. Die humor kon ik er niet direct van inzien, maar ik ben dan ook maar een klein schepsel in zijn machtige raderwerk.

De dingen in de toilettas waren in mijn dwangmatige beleving allemaal essentieel, maar die medicijnen sprongen er wel uit. Niet dat ik dood ga zonder, maar ik val wel snel terug in mijn oorspronkelijke mate van dwang en dat is verre van aangenaam, alle humor ten spijt. Gelukkig waren we in het centrum van Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. Zelfs voordat we gericht gingen zoeken kwamen we al een apotheek tegen. Zo is God dan ook wel weer.

Wij naar binnen. ‘I’ve forgotten my medicines in the former apartment. Can you supply new ones to me? I’m a doctor myself.’

Ik dacht dat het in het buitenland vaak makkelijk is welke pillen dan ook te krijgen. Ik verwachtte dan ook geen grote problemen. Voor de zekerheid had ik deze website van Medisch Contact opgezocht op mijn mobiel. Daarop sta ik immers met foto en beroep. Kon ik laten zien dat ik echt een dokter ben. Als dat niet hielp. Nou dat hielp niet. Ik had Slovenië kennelijk verkeerd ingeschat. De apotheker keek zorgelijk. ‘I really need a prescription.‘

Ik probeerde haar af te leiden door te informeren naar de beschikbaarheid. ‘Is fluvoxamine available?’ Ze keek in de computer. ‘No, I’m sorry.’ ‘Fluoxetine perhaps?’ probeerde ik, eraan toevoegend ‘they are comparable’. Anders leek het net of het mij niet uitmaakte wat ik kreeg, als ik maar iets kreeg.

Tik, tik, klik, klik…. ‘Yes , we do have fluoxetine. But I need a paper of a doctor.’

‘That’s no problem’, blufte ik, ‘cause I am a doctor. I will write it down’.

‘No, no, a special paper of a doctor’. Ze was niet te vermurwen. Geen recept, geen medicijnen. Ik zou naar de spoedpoli moeten aan het andere kant van de stad. Of die open was op zondag wist ze niet. Getver!

Opeens bedacht ik: Ik heb mijn werktas mee en daarin zou receptenpapier kunnen zitten. Ik naar ons huidige appartement en yes! Een half uur later was ik de gelukkige bezitter van 28 Fluoksetin 20 mg. trde Kapsule.

Het toeval wilde dat ik een dag later werd ge-sms’t door een patiënt van mij, die sinds kort in het buitenland werkt. Hij had een paniekaanval gehad nu hij zijn fluvoxamine gestopt was en hij wilde heel graag weer beginnen. Maar hoe kwam hij zo snel aan medicijnen? Ik heb direct een recept geschreven, dat gefotografeerd en naar hem geappt, plus de url van Medisch Contact. En het is gelukt.

Deze gebeurtenissen deden me beseffen hoe fijn het is niet afhankelijk te zijn en dat patiënten dat wel zijn van ons. Artsen hebben bepaalde bevoegdheden, die patiënten niet hebben. In die zin is de relatie ongelijk. Die ongelijkheid hoeft geen probleem te zijn, als degene met meer bevoegdheden, die zo gebruikt, dat de patiënt daar profijt van heeft en geen last. Anders wordt de relatie ongelijkwaardig en ontstaat er macht.

Heel belangrijk is het daarbij om iemands eigen ervaringen serieus te nemen. Dat wordt wel ervaringsdeskundigheid genoemd, maar dat vind ik verwarrend. In mijn ogen is een ervaringsdeskundige iemand, die zijn eigen ervaringen professioneel inzet om anderen te helpen. Ik doel meer op het serieus nemen van de ervaringen van de patiënt om zo te komen tot een voor hem juiste behandeling.

Zodat een patiënt het gevoel heeft: Ik word serieus genomen, want: I’m a patient myself, dus ik weet waar ik het over heb.