Menno Oosterhoff

Psychische aandoeningen worden nog lang niet serieus genoeg genomen. Vaak wordt gedacht dat je een lichamelijke aandoening hébt en een psychische aandoening dóét.

Het lijkt me een nachtmerrie. Iemand benadert je en vraagt of je nog weet dat ze jaren geleden als kind bij jou onder behandeling is geweest. En dat ze zich toen zo ontzettend in de steek gelaten voelde, omdat jij niet door had dat ze thuis werd mishandeld.

Het probleem is niet zozeer dat je ontevreden bent, maar een obsessieve onrust over de mógelijkheid dat je dat achteraf zult worden. De remedie is dan ook dat je je oefent in het verdragen van die mógelijkheid, het uitstaan van die onzekerheid.

Zojuist zag ik deze tweet van Jaap de Bruijn, woordvoerder van zorgverzekeraar VGZ. Of, zoals hij zelf zegt: ‘Oliemannetje van de Coöperatie VGZ’. Formeel heeft hij gelijk. Zorgverzekeraars zijn coöperaties. Wat daarvan in de praktijk merkbaar is, is vers twee.

Als iets niet lukt dan roept dat frustratie op en een mens zoekt daarvoor een uitlaat. Het kan naar binnen slaan. Dan ga je jezelf op de kop geven. Maar veel vaker geven we anderen de schuld.