Menno Oosterhoff

Een bloemlezing van de vele blogs die Oosterhoff schreef voor Medisch Contact kon niet uitblijven: heerlijk om te lezen, voor dokters en niet-dokters, voor patiënten en niet-patiënten.

Oosterhoff schrijft puntig en met gevoel voor zelfspot over zijn eigen dwangstoornis: ‘Mijn dochter vraagt of ik meega de hond uitlaten. Eigenlijk heb ik geen tijd, maar ik heb nooit tijd. Straks is ze het huis uit en dan is het te laat, denk ik.'

Mijn vorige blog ging over een cursus spijt betonen voor politici. Als Paul Blokhuis niet om 5 voor 12 nog tot inkeer komt aangaande het invoeren van de Wet verplichte ggz, dan kan hij ook alvast intekenen op die cursus, want dit gaat niet goed komen.

‘Lolly?’, zegt hij, me vragend aankijkend. Innerlijk zucht ik. Wat een moeilijke leerling! ‘Bijna goed’, zeg ik echter. ‘Maar het begint met een s. Denk maar aan de s van spijt.’

De wens je leven te beëindigen kán onderdeel zijn van een psychische aandoening en verdient dan behandeling en niet inwilliging. Maar ik ben het er absoluut niet mee eens dat dat altijd zo is.

Als je meegaat in een euthanasiewens, ga je mee in het feit dat iemand het opgeeft. Ga je niet mee in de euthanasiewens, dan laat je iemand alleen met zijn ondraaglijke lijden. Ik heb lang gedacht dat je die existentiële eenzaamheid van het bestaan wellicht moet accepteren.

Ik ben niet voor euthanasie, maar ik ben nog meer tegen ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Maar daarmee ben ik er nog niet uit. Ik sluit niet uit, sterker nog, ik hoop zelfs dat lijden ergens goed voor is. Of misschien kan ik beter zeggen dat ik hoop dat het léven ergens toe dient. Dat we op aarde zijn ook om iets te leren, en dat dat met lijden gepaard kan gaan.