‘Ik heb het te druk om ziekenhuizen te ontlasten’

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van Avi Teszler, huisarts in Diemen.

‘Het is nog te bolwerken, maar we hebben het als huisartsen in onze HOED in Diemen nu veel drukker dan tijdens de eerste coronagolf. Dat komt onder meer doordat we nu veel te maken hebben met patiënten die eerder zorg hebben uitgesteld of voor wie zorg is blijven liggen. Ook hebben we een wat oudere patiëntenpopulatie, waardoor we relatief veel palliatieve zorg geven. Daarnaast ontvang ik zo’n tien meldingen per dag over patiënten van mijn praktijk die positief zijn getest op covid-19. Dat zijn deels jongere mensen en het grootste deel is er niet erg ziek van, maar het zorgt toch voor extra belasting. Gelukkig hebben we sinds kort een aios die kort voor ze begon zelf corona had, dus zij doet veel visites.’

‘Ik ben dan ook niet blij met het plan van de Amsterdamse Huisartsen Alliantie – waar wij onder vallen – en de Amsterdamse ziekenhuizen dat begin november bekend werd gemaakt om als huisartsen de zorg voor covid-19-patiënten over te nemen, zodat die ongeveer twee dagen vervroegd naar huis gestuurd kunnen worden. Het is een sympathiek plan van een groep enthousiaste huisartsen die blijkbaar nog tijd over hebben om ziekenhuizen te ontlasten.’

‘Ik sta er niet zo positief tegenover, omdat ik niet weet waar ik de tijd vandaan moet halen als ik de reguliere huisartsenzorg niet afbouw. Het zou wat mij betreft een ander verhaal zijn als er daadwerkelijk een noodsituatie uitbreekt in de ziekenhuizen. Als er geen enkel bed meer vrij is, als patiënten op de gangen liggen zonder verpleegd te kunnen worden. Dán spring ik natuurlijk bij en neem ik bij mensen thuis de rol van internist op me. Dan komt de reguliere zorg wel stil te vallen. Maar op dit moment is dat nog niet gaande in de Amsterdamse ziekenhuizen. Ik heb tot nu toe twee verzoeken gekregen. Eén notabene voor een patiënt die ik een dag eerder had ingestuurd en die nog helemaal niet stabiel genoeg was om naar huis te gaan. Ik heb dat geweigerd. Maar ik vind dat wél moeilijk, omdat het dan lijkt alsof ík degene ben die obstrueert, die flauw doet en dwarsligt.’