Verband tussen diabetes en obesitas lastig
Plaats een reactieHet verband tussen gewicht of gewichtstoename en het ontstaan van diabetes II ligt ingewikkelder dan gedacht. Dat blijkt uit een studie gepubliceerd PLOS Medicine van de hand van Dorte Vistisen e.a.
Zij verzamelden data van deelnemers aan het Whitehall II-cohort, bestaande uit een grote groep ambtenaren uit Londen die achttien jaar werden gevolgd, tussen 1991 en 2009. 6705 van hen hadden geen diabetes bij het begin van de studie. Ze werden elke vijf jaar getest en uiteindelijk kregen 645 deelnemers de diagnose diabetes type II. Intussen hadden de onderzoekers ook secuur de veranderingen in BMI van alle deelnemers bijgehouden.
Drie groepen waren het resultaat. De grootste groep (604 individuen) had over de jaren een stabiel overgewicht (BMI 28,1 toen de diagnose diabetes II werd gesteld). Vijftien deelnemers namen in de loop der jaren voortdurend toe in gewicht (BMI 41,1), en het resterende deel (26 personen) bleek al zeer lang obees te zijn (BMI 32,7), sommigen zelfs al minstens 18 jaar voordat ze diabetes kregen.
Kennelijk, zo stellen de onderzoekers vast, leidt obesitas of overgewicht langs verschillende routes tot diabetes. Dat is voor hen reden om te veronderstellen dat het om een ‘heterogene ziekte’ gaat waaraan verschillende pathofysiologische mechanismen ten grondslag liggen, die afhankelijk zijn van ernst en verloop van het overgewicht. Volgens de onderzoekers plaatsen hun bevindingen bovendien een groot vraagteken achter de aanname dat de meeste patiënten bij wie diabetes II wordt vastgesteld betrekkelijk recent flink in gewicht zijn toegenomen of obees zijn.
De onderzoekers zagen een substantiële toename in insulineresistentie uitsluitend in de kleinste groep. Toen de onderzoekers de bekende Framingham diabetes risk score toepasten in de grootste groep – met ‘stabiel overgewicht’ – vonden ze geen score die op een hoog risico wees. Sterker, in de laatste vijf jaar van de follow-up nam de score zelfs af. Diabetes voorspellen bij deze groep patiënten is daarom niet gemakkelijk, aldus Vistisen e.a.
Ze beschouwen hun resultaten als een ondersteuning van de preventieparadox die de beroemde epidemioloog Geoffrey Rose 30 jaar geleden formuleerde: ‘Een groot aantal mensen dat bloot staat aan een klein risico zal meer gevallen (van ziekte, red.) produceren, dan een klein aantal mensen dat blootstaat aan een hoog risico.’ Anders gezegd: in de context van diabetespreventie op populatieniveau is het beter te focussen op kleine gewichtsafnames in de gehele populatie, dan op gewichtsafname bij mensen met een hoog risico.
Henk Maassen
www.plosmedicine.org, doi:10.1371/journal.pmed.1001602
Lees ook:
- Er zijn nog geen reacties
