Geen arts hetzelfde

Ondanks prestatie-indicatoren, richtlijnen, protocollen en uniforme opleidingseisen wil het met die ‘eenheidsworst-kookboekgeneeskunde-dokter’ maar niet vlotten in Nederland. Is dat verontrustend? Nou nee. In de meeste situaties moet je er toch niet aan denken dat elke arts een kloon is van de ander? Ook witgejaste vogeltjes zingen nu eenmaal graag zoals ze gebekt zijn. En medische zorg leveren in een strak keurslijf haalt bij een professional doorgaans niet het beste naar boven. Zelfs de inspectie moest afgelopen vrijdag toegeven dat een te sterke focus op indicatoren en getallen zeker niet het enige is wat de zorg beter maakt (zie blz. 1610).

Er zal altijd een zekere bandbreedte blijven bestaan waarbinnen een arts ‘goede zorg’ levert. Mits natuurlijk de patiënt waarachtig centraal staat en dat niet bij een modekreet blijft. Het goede is dat uw patiënten dat allemaal best snappen en gelukkig helemaal geen behoefte hebben aan rankingsites met dokters (blz. 1612). Collega’s die zich zo nodig op die wijze moeten profileren, vallen regelmatig door de mand. Maar de bandbreedte in medisch handelen, communiceren en organiseren is beslist niet oneindig en zeker situatieafhankelijk. Patiënten communiceren via internet steeds meer daarover. En Google zorgt er wel voor dat de hele wereld het à la minute kan vinden en lezen. Niet altijd leuk, zoals collega Jan Kuks ervaart (zie blz. 1608). Hij moet van de voorzieningenrechter accepteren dat elke ontevreden patiënt openlijk ‘de publiciteit mag zoeken om artsen op hun verantwoordelijkheid aan te spreken en te beschuldigen’. Daar moet je volgens de rechter maar tegen bestand zijn.

Gelukkig zijn de reacties van patiënten doorgaans niet zo extreem. Je kunt zeker je voordeel ermee doen. Bijvoorbeeld bij gesignaleerde niet te verklaren verschillen tussen ziekenhuizen in de nabehandeling van kanker. Patiënten merken dat op, schrijven er tegenwoordig op internet over en het maakt hen onzeker. Tijdens de MCtv-uitzending van dinsdagavond half negen zal ik het zeker ter sprake brengen. Het oordelen over dokters en hun handelen is van alle tijden, maar de impact is nu veel groter omdat het zich zoveel sneller verspreidt dan in de tijd van Lord Byron (blz. 1618). Behandelen was mishandelen, weten we ondubbelzinnig met de kennis van nu. Vooral omdat Bert Keizer u in zijn ‘Damned doctors’ de diagnose onthoudt: malaria.

Ben Crul