Bij wijze van leven

Dit ultrakorte verhaal had ook in deze bundel zullen staan, maar door een misverstand is het daarin niet opgenomen. Nu speciaal voor de lezers van Medisch Contact biedt Hedda Martens het hier alsnog aan:

VERPLEGING

In de verpleging had hij zich altijd erg thuisgevoeld, hij deed zijn werk met een kalme toewijding en hij leek wel voor iedereen tijd te hebben, ook omdat hij in zijn vrije uren soms speciaal terugkwam om een angstig of eenzaam ziekbed te verlichten. Toch had zijn vrouw, die hij tijdens een kortstondige opname had leren kennen, misschien wel gelijk toen ze herhaaldelijk liet weten hoezeer ze een echte dokter in hem zag, een specialist zelfs – rustig en zorgzaam jazeker, maar ook een uitstekend stel hersens. Hoofd van de afdeling was dus wel het minste wat hij zou kunnen bereiken, al speet het hem dat hij dan meer achter zijn computer en in vergaderingen zat dan aan iemands bed, waar zijn aandacht zo duidelijk op prijs werd gesteld. Op den duur bleef daar vrijwel geen tijd meer voor over en ja, opnieuw moest hij zijn vrouw gelijk geven: dan kon hij net zo goed de studie weer oppakken waar hij ooit door omstandigheden vanaf had gezien.

Om beide te combineren koos hij vaak voor nachtdiensten, waardoor hij alsnog veel tijd in zo’n stille, schemerige zaal kon doorbrengen; hij verschikte de kussens van een patiënt, vertelde kleine nieuwtjes, wist dat iemand van dadels hield, of van drop, en zorgde dat hij dat bij zich had. Hij nam zijn boeken mee, en zo zat hij in het halfduister soms uren te werken bij een onrustige zieke die, voor de zoveelste keer met schrik wakkergeschoten, de vredige lichtcirkel zag van het leeslampje dat op het boek zat geklemd en het studieuze gezicht van de aanstaande dokter bescheen.

Zijn vrouw had het bij het rechte eind gehad: zijn resultaten waren bovengemiddeld, het zag er dus naar uit dat ze ooit een echte specialist aan haar zijde zou hebben; en op een dag was ook dat voor elkaar. Plus al snel een groot huis, een tuin, een gezin natuurlijk – hij kreeg het nu wel heel erg druk, maar gelukkig kon hij steeds blijven werken bij het ziekenhuis waar hij ooit was begonnen. Zo zag hij ook af en toe nog patiënten van vroeger terug, waarvan sommige zich dankbaar herinnerden hoe hij urenlang aan hun bed had gezeten, met zijn boek, en zijn lampje.

Nog steeds komt hij minstens tweemaal per week op zijn oude afdeling, alleen nu omringd door co-assistenten; dus hij zou het niet wagen een kussen op te schudden, een bekertje aan te reiken. Toch ziet het personeel hem altijd graag, en niemand die hem een strobreed in de weg legt wanneer hij ’s avonds nog even langs komt, hij woont immers vlakbij, om in het halfduister een tijdje aan een van de bedden te zitten. Hij trekt een laken glad, zegt iets geruststellends, vult een glas bij; soms neemt hij wat te lezen mee, maar vaak genoeg zit hij zomaar wat te kijken naar een slapend gezicht, legt zijn hand op een deken, of luistert naar de geluiden in de zaal, de schemerige wereld waar hij ooit zo vanzelfsprekend thuishoorde.