Zonder koffers

Als pas afgestudeerd vroedvrouw nam ik waar in een grote praktijk. Aangezien ik een drukke nacht en dag achter de rug had, lag ik ’s avonds vroeg in bed. Toen ging de telefoon. Een vrouw, zwanger van haar eerste kindje, belde omdat ze weeën had. Haar man was nog naar de voetbaltraining gegaan, maar ze was zelf toch wel wat ongerust. De weeën waren al pijnlijk, al kwamen ze nog niet zo regelmatig. Ze wilde poliklinisch gaan bevallen.

Ik ging er naartoe. Om haar wat gerust te stellen en vooral om een ‘valse start’ te voorkomen. Het was in een flat, 12 hoog. De koffers met instrumenten en zuurstof nam ik maar mee. De vrouw deed vrij opgewekt de deur open, was inderdaad alleen thuis en was opgetogen dat de bevalling begonnen was. De weeën waren alweer wat afgezwakt, en uitwendig stelden ze inderdaad nog niet veel voor. Geen vocht- of bloedverlies te zien. Het was vooral een kwestie van zorgen dat ze deze nacht ging slapen, anders zou ze uitgeput zou raken.

Behoudend opgeleid als ik was, volgens prof. Kloosterman, deed ik geen onnodige touchers. Ieder toucher geeft immers een potentieel infectiegevaar. En alle tekenen – vooral ook die afwezige echtgenoot – wezen erop dat de bevalling nog niet ‘echt’ begonnen was. De harttonen waren goed. Ik legde uit, stelde gerust en voorspelde dat, als de bevalling al door zou zetten, de baby er dan zeker pas morgen zou zijn.

Ik ging weer naar huis, lekker naar bed, wilde in ieder geval een paar uurtjes slapen. Na een half uurtje belde haar man. Hij was terug van de voetbal en dacht dat de bevalling nu toch echt wel begonnen was. Ik er weer heen, 12 hoog. En ik dacht ‘de koffers laat ik maar even in de auto, kwestie van alleen de man geruststellen’.

Maar het verliep helemaal anders. De deur van de flat stond open, de man week niet van de zijde van zijn vrouw, die wijdbeens en zuchtend en een beetje persend op bed lag. Er was al een segmentje zichtbaar. Ik dacht ‘nu kan ik twee dingen doen: terug naar beneden om de koffers te halen of de echtgenoot naar beneden sturen en op de grote, volle parkeerplaats mijn auto laten zoeken’. In het eerste geval zou ik niet bij de bevalling zijn, in het laatste zou de vader zijn kindje niet geboren zien worden.

Als een bevalling snel gaat, gaat het altijd goed, dacht ik nog. Ik deed (hoewel niet belijdend) een schietgebedje om een fluxus te voorkomen, en schoof wat plastic en handdoeken onder haar billen. De baby was er zo, gezond en wel, de placenta duurde iets langer, maar kwam er ook goed uit. Ik legde de placenta bij de baby op de buik van de moeder en zei met een uitgestreken gezicht dat ik nog even wat instrumentjes ging halen.

Goh, zei de vader, wat heb je eigenlijk weinig nodig bij zo’n thuisbevalling. Daarna trok hij een fles champagne open.

Later ging ik geneeskunde studeren en werd psychiater. Lekker weinig instrumenten.

Joke Hokke, kinder- en jeugdpsychiater

• Lezersbijdragen Bijzondere bevalling