Werkhervatting

In de jaren zeventig en tachtig, toen ik werkzaam was als huisarts, was het heel normaal dat je ook voor bedrijven arbotaken verrichtte. Daarnaast gaf je patiënten op het spreekuur adviezen over werkhervatting volgens een opbouwschema. Ook de huidige huisarts kan best iets zeggen over werk en werkhervatting. Vaak blijkt dat patiënten blindelings varen op het advies van de huisarts om wel of niet weer wat te gaan doen. Omgekeerd moet de bedrijfsarts ook voldoende kennis hebben over de moderne ontwikkelingen in de klinische patiëntgebonden geneeskunde en de nieuwere herstel- en revalidatie-inzichten om zinvol over werkhervatting te adviseren. De patiënt van nu weet vaak heel goed wat zijn lichaam kan verdragen in het herstel- en reïntegratieproces en heeft doorgaans genoeg aan een juiste begeleiding en aanmoediging.

Toen ik zelf een jaar geleden door een auto-ongeluk een acetabulumfractuur en een bekkenfractuur had opgelopen, kon ik binnen vier dagen het ziekenbuis uit omdat er niets viel te opereren. Na een dag oefenen met krukken kon ik met veel pijn onbelast tien meter lopen. Na twee weken was dit toegenomen tot dertig meter en ben ik weer aan het werk gegaan. Door aanpassingen in de organisatie van het spreekuur en van mijn werk in het verpleeghuis was ik binnen drie weken weer volledig aan het werk. De chirurg beeft mij niets over werkhervatting geadviseerd en de bedrijfsarts heb ik niet gezien. De oproep voor zijn speekuur is nooit gekomen omdat ik te snel zelf mijn weg had gevonden.

Voor het opstarten van een voorspoedige en vlotte revalidatie moet de dokter zich goed kunnen inleven in de manier waarop de patiënt zijn herstel beleeft. Ik pleit er dan ook voor dat er weer een intensieve samenwerking komt tussen de klinische sector, de huisarts en de bedrijfsarts. Het zou een groot goed zijn als die elkaar weten te vinden en kunnen bereiken, want dit laatste is vaak een zeer groot probleem.

Oegstgeest, mei 2002