Was getekend, de dokter

Het artikel ‘Was getekend, de dokter’ (MC 2/2003: 48) bewijst hoezeer kwaliteit het onderspit delft als er sprake is van een artsentekort. Toch moeten we niet net doen of er geen modus vivendi is die recht doet aan vereisten van inhoudelijke kwaliteit. RIO’s erkennen dat de uitvoering van de Wet voorzieningen gehandicapten (WVG) niet zonder artsen kan. Samen zouden zij moeten nadenken over hoe de arts op aanvaardbare wijze zijn verantwoordelijkheid voor een bepaald advies of besluit kan waarmaken en daar zonder professionele gewetenswroeging zijn handtekening onder kan zetten. Daar is voor nodig dat RIO’s nadenken over hoe de medische functie bij de indicatiestelling voor de WVG moet worden betrokken. Hetzelfde geldt voor de indicatiestelling AWBZ: ook daar is vaak onduidelijkheid over wanneer en hoe een onafhankelijk arts een passende rol speelt bij de besluitvorming. Het hoeft geen betoog dat de kwaliteit van indicatiestelling samenhangt met de mate waarin deskundige disciplines daarin worden gekend. Indicatieadviseurs die geen beroep kunnen doen op een onafhankelijk arts om de medische implicaties van aanvragen voor WVG-voorzieningen of AWBZ-zorg op hun juiste merites te kunnen beoordelen, worden tekortgedaan. Als een RIO-directeur zegt dat er ‘een discussie gaande (is) over het oprekken van de bevoegdheden’, is de vraag waar en door wie die discussie wordt gevoerd. Zijn daar gekwalificeerde deskundigen bij? Maken RIO’s zelf uit wat hier wel of niet valt op te rekken? Dat belooft dan niet veel goeds. Wij moeten niet net doen alsof ‘het oprekken van bevoegdheden’ een vrijblijvende aangelegenheid is, waarin degenen die de feitelijke houder van die bevoegdheid zijn, niet volop worden gekend. Zo bezien blijven RIO’s op het vlak van medisch-inhoudelijke kwaliteit en in juridische zin risico’s lopen. Verstandig zou zijn die terreinen waarop je bevoegdheid en deskundigheid ontbeert, te verkennen met diegenen bij wie die bevoegdheid en deskundigheid berust. Artsen zouden van hun kant niet moeten willen meewerken aan een cultuur waarin hun handtekening wordt gevraagd zonder dat zij invloed kunnen uitoefenen op hetgeen waarvoor zij tekenen.

Maastricht, januari 2003